Dag 16 - weg uit Denver, op naar Arches

Hoi lezers,

Vandaag was het tijd om Denver weer te verlaten. Ondanks dat we niet heel veel van deze stad hebben gezien, hebben we toch een leuke tijd gehad. We zouden nu echter weer de stad verruilen voor de natuur. Vanuit Denver reden we door de Rocky Mountains (geweldige tocht) wat langzaam overging in de woestijn. Grappig om deze overgang zo duidelijk te zien. Van hoge groen begroeide bergen met een woeste rivier eronder, naar een heuvelachtig, minder groen gebied naar rode rotsen en als laatste zandduinen.

We hadden een rit van dik 6 uur voor de boeg dus we vertrokken vroeg met het voornemen om eerst eens een paar uur te rijden voordat we ergens stopten. Maar zoals we inmiddels weten werkt onze blaas anders. Al na een uurtje moesten we een rest area opzoeken, en na weer een uur verder moesten we weer stoppen. In deze droge, warme lucht moeten we veel blijven drinken, maar het brengt dergelijke ongemakken met zich mee. Rond 13.00 uur zijn we gestopt bij een supermarkt om eten te halen. We hadden geen trek meer in een vette hap, maar wilden gewoon een lekker broodje. Zo gezegd, zo gedaan. Maar dit was natuurlijk weer niet het enige waar we mee naar buiten liepen. We hadden onze handen vol aan appels, bananen, chips, broodjes en een cakeje. We liepen naar de auto om op zoek te gaan naar een plekje met schaduw, wat nog een hele klus bleek te zijn. We reden rondjes en rondjes maar vonden vrijwel geen vrije parkeerplek in de schaduw. Gelukkig was er nog eentje vrij! Hans zwaaide zijn stuur om en trapte zijn rem in. We waren er, nu eten! We aten en dronken en we aten en dronken nog meer. We hadden nog 2 uurtjes te gaan tot Moab, waar de Arches zich bevinden, dus dat zouden we nog wel volhouden zonder toilet. We reden verder door alleen maar droog gebied en waren er van overtuigd dat we tijd zouden inlopen, omdat de TomTom een laag gemiddelde aanhoudt op binnenwegen. Maar het lot gunde ons dit genoegen niet. De rest van de reis was een grote wegwerkzaamheid. Elke 5 mijl kwamen we een bordje tegen waarop stond dat de komende 10 mijl wegwerkzaamheden plaatsvonden, waarbij een tweebaansweg verwerd tot eenbaansweg. Hoe verzinnen ze het? Het was verdorie nog 36 graden celsius buiten ook, hoe kun je in die hitte werken zonder te bezwijken? Ga lekker slapen en laat ons doorkarren. Maar nee hoor, het ging maar door en toen we eindelijk een afslag hadden genomen, kwamen we tot overmaat van ramp ook nog achter een volbeladen, langzaamrijdende vrachtauto terecht. Uiteindelijk hebben we hem kunnen inhalen en kwamen we aan in Moab. We checkten in, gingen voor de verandering maar weer eens naar het toilet en vonden het toen wel eens tijd om Arches National Park te bekijken.

In de atlas hadden we gezien dat het een vrij klein park was, met één weg die je heen en terug kon rijden. We dachten dat we ongeveer 1,5 uur nodig zouden hebben om het hele park te zien. Fools we were. Zoals alles in Amerika, is ook dit park GROOT! Bovendien is er veel te zien en moet je meestal een redelijk stukje lopen om een boog uit gesteente te zien. Onze Japanstijl 2.0 van rijdend foto's maken werkte in dit geval absoluut niet. Bij elke parkeerplaats moesten we de auto uit, de hitte in en foto's maken. Het is wel een heel gaaf park, compleet anders dan we tot nu toe hebben gezien. Een echte aanrader, maar trek er meer tijd voor uit dan 3,5 uur. Het was nu een ware race tegen de klok en de honger. Maar we hebben weer genoten van de uitzichten en konden zelfs redelijk op tijd gaan eten, in een restaurant op hoogte. Depi wilde aan het begin van de weg omhoog al omkeren, want het asfalt dat er lag was van een niet al te beste kwaliteit meer. Er was echter geen plek meer om te keren dus met gevaar voor eigen leven hobbelden we omhoog en waren we blij dat de auto het hield. We zagen dat het heel druk was (altijd een goed teken) dus we namen er graag plaats. Met een mooi plekje aan het raam hadden we een geweldig uitzicht over Moab en de bergen erachter. We maakten een foto met de zelfontspanner, waarop een Fransman aanbood een nieuwe foto te maken. Het was een grappige vent die typisch Engels met een Frans accent sprak, heerlijk dat een stereotype vaak zo klopt.

We hebben er heerlijk gegeten, behalve Hans. We weten dat Hans veel op z'n vader lijkt, dat is beslist geen geheim. We wisten tot nu toe alleen niet dat zelfs met het eten Hans op opa lijkt. Deze vakantie ligt het er zo dik bovenop, dat we het er allemaal over eens zijn: wat opa met schnitzels heeft, heeft Hans met steaks. Hij bestelt vrijwel altijd een steak, medium gebakken, (zo ook deze avond) maar er is werkelijk altijd iets mis mee. Dan is ie te rood, dan te doorbakken, soms te taai, soms te vet. Het is nooit precies goed, maar toch bestelt hij keer op keer hetzelfde omdat hij denkt dat hij het lekker vindt. Ook de dame blanche was niet zoals hij hoopte: op het menu stond dat er slagroom en een kersje bij kwam, maar beide misten op zijn bolletjes ijs. De rest had een prima hoofdgerecht en een lekker nagerecht en wij gingen voldaan weg. Hans liep er een beetje beteuterd bij, maar was het gelukkig alweer snel vergeten. Toen we 's avonds weer in het hotel terugkwamen, besloten we nog even door het dorpsstraatje te wandelen en bij de winkeltjes te kijken. We hebben er welgeteld één gezien, omdat om 22.00 uur alle winkeltjes zouden sluiten. We hebben het rondje maar afgemaakt en zijn vervolgens weer teruggelopen naar onze Best Western. Hier konden we nog heerlijk op het balkon zitten voor ons appartement. Straks lekker slapen en morgen alweer op naar de volgende bestemming: Zion National Park. Later meer!

Groetjes!