Dag 14 en 15 - Denver
Blijf op de hoogte en volg Familie Divendal
05 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Denver
Hoi allemaal!
Na een lekker nachtje slapen in Denver was het tijd om de stad verder te verkennen. Depi, Sebastiaan en Iris gingen eerst naar een kunstmuseum, waar alleen schilderijen van de moderne kunstenaar Clyfford Still hangen. In de tussentijd gingen Hans, Niko en Kahman naar het Denver Museum of Nature & Science. De eerste drie werden voor de deur gedropt met de auto, waarna de laatste drie verder (eigenlijk terug) reden. Naderhand zouden ze ons weer komen ophalen, als we zouden smsen dat we klaar waren en zij het ook gezien hadden. Na anderhalf uur waren Depi, Sebas en Iris klaar, omdat het museum vrij klein is. We smsten Niko, maar hij smste terug dat zij net begonnen waren en het nog wel even kon duren. Daarom besloten D, S en I naar het visitor's center te gaan en te vragen welke bus er naar het museum of nature & science ging. De eerste klus was om uit te vinden waar 16th street was, waar het visitor's center zich bevond. Sebas vroeg het aan een vrouw, die toevallig in die straat werkte op een kantoor en aanbood een stukje met ons mee te lopen. Uiteindelijk vonden we de straat en gingen we met de gratis bus naar het center. We vonden uit welke bus we moesten hebben en liepen drie blokken verder om de bus te pakken. Op het kaartje dat we hadden meegekregen stonden dat het maar 3 stops was voordat we eruit moesten, dus wij vergeleken steeds de stop met het kaartje, maar er klopte niks van. Ze hadden een tiental tussenliggende stops niet opgeschreven, maar gelukkig hadden we ook een street map mee waarop wel alle straten stonden, en zo wisten we precies waar we er uit moesten. Hans, Niko en Kahman waren net klaar, dus we ontmoetten elkaar bij de ingang. Nu was het de beurt aan Iris en Sebastiaan om dit museum te bekijken; de rest ging naar downtown Denver om de State Capitol te zien en vervolgens naar een shopping center te gaan.
Sebastiaan en Iris brachten een paar uur door in het museum en brachten een bezoekje aan het planetarium, waar we een film over het heelal zouden zien. Van tevoren leek het ons heel interessant, maar het bleek dezelfde oude koek te zijn als we al vaker hadden gehoord: welke planeten bevinden zich in ons zonnestelsel en hoe staan die ten opzichte van elkaar. Geen nieuws dus. Bovendien zat er een meisje voor ons dat haar mond maar niet kon houden. Ze bleef maar roepen met haar piepstemmetje: "Mimi, Mimi! Is that Earth? Is that Earth? It gets bigger and bigger and bigger. Mimi, is that Earth? Wow, it gets bigger and bigger and bigger." Een keer is schattig, twee keer kan ook wel, maar 10 keer hetzelfde geroep moeten aanhoren begon ons toch wel zwaar te irriteren. De vrouw naast ons had al een keer hard ssst gedaan, maar toen Sebas een luid en lang sssssssstttttt liet horen, besloot de moeder/oma weg te gaan met het meisje en konden we rustig verder kijken.
We zouden allemaal naar het shopping center gaan en toen Sebas en Iris van het museum het stadspark hadden doorgelopen en met de bus bij Cherry Creek shopping mall waren aangekomen, kwamen ze al snel Niko en Kahman tegen, die al 3 tasjes bij zich hadden. Een half uurtje later zouden zij alweer met Hans en Depi samenkomen om te kijken of ze zouden blijven of iets anders gingen doen, dus Sebas en Iris liepen een ronde door de mall en kwamen tot de ontdekking dat het niks was. Daarom gingen we met z'n zessen naar een outlet mall, om daar verder te shoppen. Dit was een groter succes, want met tassen vol gingen we weer naar het hotel. De vraag was waar we dit allemaal zouden opbergen, maar gelukkig bleken de koffers net groot genoeg om het meeste in kwijt te kunnen.
We besloten lekker te gaan slapen na zo'n drukke dag, en de volgende ochtend zouden we maar niet meer ontbijten in het hotel, want het ontbijt was armoedig en zeker een aantal dagen oud. De volgende ochtend reden we dus naar de IHOP, een geliefd ontbijtrestaurant (onder ons) We aten er allemaal een lekker en stevig ontbijt, waarna we onze weg vervolgden naar Pikes Peak, een 14.100 voet (4300 meter) hoge berg, de hoogst begaanbare berg in Colorado. Het was anderhalf uur rijden waarna we aankwamen in Manitou Springs, een heel leuk dorpje aan de voet van Pikes Peak. Hier kun je een trammetje naar de top van Pikes Peak nemen, maar de volgende zou pas om 12.00 uur gaan, en nu was het 10.30 uur. Daarom besloten we zelf met de auto te gaan. Voor Hans was dit erg leuk, want in menig racespel komt de route naar Pikes Peak voor. We reden een aantal kilometer verder en kwamen bij de "ingang". Hier hebben we zeker een kwartier in de file gestaan om toegang te betalen, omdat wij natuurlijk weer in de slechte rij stonden: bij een oude vent die niet meer zo fit was. Het duurde even, maar uiteindelijk mochten we dan toch gaan rijden. Onderweg naar de top waren er 2 gift shops, waar je muntjes kon halen van Pikes Peak. Wanneer je deze op die punten kocht, kreeg je 50% korting. Op de top kon je dan de laatste 3 munten halen, waarvan ook één weer voor de helft van de prijs. We zaten onderweg naar de eerste stop te speculeren hoe duur het zou zijn; Sebas zou 5 dollar per muntje (incl. korting) acceptabel vinden, en toen hij zag dat dit inderdaad de prijs was, wilde hij graag alle munten in een paspoort verzamelen. Dus moesten we op het volgende punt ook weer stoppen. Dit kwam op zich goed uit, want elke keer moesten we plassen. Dit had met de hoogte te maken; hoe hoger je komt, hoe meer vocht je verliest en hoe vaker je moet plassen. De verdere weg naar boven gaf ons een fenomenaal uitzicht. Eerst reden we tussen enorme bergen, waarvan een groot deel eerder dit jaar zijn afgebrand, die verwerden tot kleine puntjes toen we eenmaal boven ze uitstegen. In de hele omgeving was geen punt hoger dan Pikes Peak. We merkten al snel dat we zo hoog waren, want het werd steeds moeilijker om te ademen. Als je een klein stukje loopt, merk je dat je hartslag hoger is dan normaal en dat je kortademig wordt. Ook kregen drie van ons stevige hoofdpijn. Omdat de klim met de auto vrij snel gaat, moet je ook (te) snel aan de nieuwe condities wennen. De meeste problemen werden tijdelijk vergeten door het prachtige panoramische uitzicht dat Pikes Peak ons bood. Als er niet zoveel auto's geparkeerd stonden en de gift shop ons uitzicht niet had geblokt, had je 360 graden in de rondte kunnen kijken. Op een bordje was te lezen dat elke inch (2,5 cm) op de horizon, in het echt 48 mijl (77 km) was. Zodoende konden zeker honderden kilometers ver kijken, met aan de ene kant de prairies en aan de andere kant de Rocky Mountains. Sebas haalde nog snel zijn laatste muntjes en we aten de world famous doughnuts die ze er verkochten. We waren het er vrijwel allemaal over eens dat ze niet world famous konden zijn vanwege de goede smaak. Een gefrituurde deegbal waar het vet van afdroop en aan je vingers kleefde als lijm, was niet ons idee van een lekkere, goede donut. Maar we hadden toch wat honger gekregen en totdat we iets beters hadden gevonden, was dit een redelijke opvulling. We reden weer naar beneden en kwamen diverse malen achter gekken te rijden die hun remmen even goed wilden testen. Constant zagen we rode remlichten branden, maar de lichten waren niet enige dat brandde. De remmen zelf kregen het flink zwaar te verduren, want de weg loopt heel steil naar beneden. Omdat Amerikanen nooit hebben leren schakelen hebben ze kennelijk ook geen idee hoe ze naar beneden moeten rijden. Diverse malen roken we een sterke brandlucht van slijtende remmen en zagen we even later een auto langs de kant van de weg stoppen. Bij de tweede stop moest je je remmen laten controleren; als deze boven de 300 graden fahrenheit waren, mocht je niet verder rijden, maar moest je ze eerst laten afkoelen op de parkeerplaats. Omdat Hans een doorgewinterde coureur is, wist hij precies hoe hij naar beneden moest rijden met zo min mogelijk inspanning voor zowel hemzelf als de auto, dus de ranger liet ons zonder problemen doorrijden.
We kwamen langs de North Pole, een klein pretpark met bijbehorende gift shop. We zien hier heel vaak kerstspullen als souvenir en Iris en Depi wilden graag een kijkje nemen. Ze hebben heel leuke kersthangers, schalen en stalletjes, en ondanks dat het hoogzomer is, konden de drie vrouwen het niet weerstaan om toch iets uit te zoeken en te kopen. Hierna reden we Manitou Springs weer binnen en besloten er te gaan lunchen. Na een tijdje zoeken kwamen we bij een tentje terecht waar ze souvlaki, humus en falafel verkopen. Wij dachten dat het to go was, maar nee, we moesten gaan zitten. Het duurde en duurde, maar wij hadden ook haast omdat we nog naar een natuurpark wilden voordat we 's avonds naar het honkbal gingen. Na de lunch zijn we dus snel verder geracet en hebben we een rondje door de Garden Of Gods gereden, een natuurgebied waar een aantal enorme rode rotsen uit de grond torenen. Het was heel indrukwekkend om te zien, maar het park was vrij klein en we waren redelijk snel klaar. We dachten dat we genoeg tijd hadden om naar downtown Denver te rijden om voor de wedstrijd in het stadion te zijn, maar we kwamen al snel in de file terecht. In normale omstandigheden zou het een uurtje rijden zijn, dus we rekenden er op dat we rond 17.30 uur zouden aankomen. Rekening houdend met de file, zouden we rond 18.00 uur aankomen. Uiteindelijk kwamen we om 18.25 aanrijden, terwijl een kwartier later de wedstrijd begon.
Nu is het niet heel erg om later binnen te lopen, maar het was nog een heel gedoe om onze bestelde kaartjes op te halen. Eerst werden we klakkeloos naar een automaat gestuurd, die aangaf de creditcard niet te herkennen. We vroegen het opnieuw aan een mevrouw, die ons doorstuurde naar de andere kant van het stadion, waar we de kaartjes konden ophalen aan het loket. De loketten waren verdeeld op alfabetische volgorde, maar de verdeling was alles behalve logisch. De rij waar wij in stonden (achternaam beginnend met de letter D t/m H) was uiteraard de langste van allemaal. Dit terwijl de rij A t/m C heel kort was. Uiteindelijk hadden we dan gelukkig wel onze kaartjes en konden we naar binnen. We wilden eerst eten halen en dit op onze plekken opeten. We stonden in de rij en natuurlijk is de bestelling voor zes man een lange. De juffrouw achter de balie hield echter goed stand en gaf ons precies wat we wilden, waarna we konden afrekenen en de sauzen op de hotdogs konden doen. We namen de roltrap naar boven en zagen dat daar de eettentjes vrijwel leeg waren. We hadden dus beter daar ons eten kunnen halen in alle rust. Maar we hadden nu tenminste voedsel en konden onze plekken opzoeken en onze magen vullen. Het bleek een hele klus om de hotdog weg te werken, omdat het broodje scheurde en alles er uit viel. Bij sommigen ging het gelukkig wel goed, dus nadat het laatste stukje was verorberd, konden we eindelijk de wedstrijd goed volgen. Het was een heel leuke wedstrijd (Colorado Rockies tegen de San Francisco Giants) waarbij de Giants eerst een dikke voorsprong verdienden, toen de Rockies in één inning vier punten scoorden (7 - 4) maar daarna volledig werden ingemaakt met 16 - 4. We reden halverwege de 9e (laatste) inning naar huis en vielen allemaal vrij snel in slaap. Morgen gaan we weer weg uit Denver, op weg naar Arches National Park. Later meer!
Groetjes!
PS. We hebben tot nu toe ongeveer 6000 km gereden, en we moeten nog twee lange ritten naar Zion en Las Vegas.
PS2. Hans z'n benen lijken inderdaad geen tintje donkerder te worden, het is of zijn benen immuun zijn geworden voor zonlicht.
Na een lekker nachtje slapen in Denver was het tijd om de stad verder te verkennen. Depi, Sebastiaan en Iris gingen eerst naar een kunstmuseum, waar alleen schilderijen van de moderne kunstenaar Clyfford Still hangen. In de tussentijd gingen Hans, Niko en Kahman naar het Denver Museum of Nature & Science. De eerste drie werden voor de deur gedropt met de auto, waarna de laatste drie verder (eigenlijk terug) reden. Naderhand zouden ze ons weer komen ophalen, als we zouden smsen dat we klaar waren en zij het ook gezien hadden. Na anderhalf uur waren Depi, Sebas en Iris klaar, omdat het museum vrij klein is. We smsten Niko, maar hij smste terug dat zij net begonnen waren en het nog wel even kon duren. Daarom besloten D, S en I naar het visitor's center te gaan en te vragen welke bus er naar het museum of nature & science ging. De eerste klus was om uit te vinden waar 16th street was, waar het visitor's center zich bevond. Sebas vroeg het aan een vrouw, die toevallig in die straat werkte op een kantoor en aanbood een stukje met ons mee te lopen. Uiteindelijk vonden we de straat en gingen we met de gratis bus naar het center. We vonden uit welke bus we moesten hebben en liepen drie blokken verder om de bus te pakken. Op het kaartje dat we hadden meegekregen stonden dat het maar 3 stops was voordat we eruit moesten, dus wij vergeleken steeds de stop met het kaartje, maar er klopte niks van. Ze hadden een tiental tussenliggende stops niet opgeschreven, maar gelukkig hadden we ook een street map mee waarop wel alle straten stonden, en zo wisten we precies waar we er uit moesten. Hans, Niko en Kahman waren net klaar, dus we ontmoetten elkaar bij de ingang. Nu was het de beurt aan Iris en Sebastiaan om dit museum te bekijken; de rest ging naar downtown Denver om de State Capitol te zien en vervolgens naar een shopping center te gaan.
Sebastiaan en Iris brachten een paar uur door in het museum en brachten een bezoekje aan het planetarium, waar we een film over het heelal zouden zien. Van tevoren leek het ons heel interessant, maar het bleek dezelfde oude koek te zijn als we al vaker hadden gehoord: welke planeten bevinden zich in ons zonnestelsel en hoe staan die ten opzichte van elkaar. Geen nieuws dus. Bovendien zat er een meisje voor ons dat haar mond maar niet kon houden. Ze bleef maar roepen met haar piepstemmetje: "Mimi, Mimi! Is that Earth? Is that Earth? It gets bigger and bigger and bigger. Mimi, is that Earth? Wow, it gets bigger and bigger and bigger." Een keer is schattig, twee keer kan ook wel, maar 10 keer hetzelfde geroep moeten aanhoren begon ons toch wel zwaar te irriteren. De vrouw naast ons had al een keer hard ssst gedaan, maar toen Sebas een luid en lang sssssssstttttt liet horen, besloot de moeder/oma weg te gaan met het meisje en konden we rustig verder kijken.
We zouden allemaal naar het shopping center gaan en toen Sebas en Iris van het museum het stadspark hadden doorgelopen en met de bus bij Cherry Creek shopping mall waren aangekomen, kwamen ze al snel Niko en Kahman tegen, die al 3 tasjes bij zich hadden. Een half uurtje later zouden zij alweer met Hans en Depi samenkomen om te kijken of ze zouden blijven of iets anders gingen doen, dus Sebas en Iris liepen een ronde door de mall en kwamen tot de ontdekking dat het niks was. Daarom gingen we met z'n zessen naar een outlet mall, om daar verder te shoppen. Dit was een groter succes, want met tassen vol gingen we weer naar het hotel. De vraag was waar we dit allemaal zouden opbergen, maar gelukkig bleken de koffers net groot genoeg om het meeste in kwijt te kunnen.
We besloten lekker te gaan slapen na zo'n drukke dag, en de volgende ochtend zouden we maar niet meer ontbijten in het hotel, want het ontbijt was armoedig en zeker een aantal dagen oud. De volgende ochtend reden we dus naar de IHOP, een geliefd ontbijtrestaurant (onder ons) We aten er allemaal een lekker en stevig ontbijt, waarna we onze weg vervolgden naar Pikes Peak, een 14.100 voet (4300 meter) hoge berg, de hoogst begaanbare berg in Colorado. Het was anderhalf uur rijden waarna we aankwamen in Manitou Springs, een heel leuk dorpje aan de voet van Pikes Peak. Hier kun je een trammetje naar de top van Pikes Peak nemen, maar de volgende zou pas om 12.00 uur gaan, en nu was het 10.30 uur. Daarom besloten we zelf met de auto te gaan. Voor Hans was dit erg leuk, want in menig racespel komt de route naar Pikes Peak voor. We reden een aantal kilometer verder en kwamen bij de "ingang". Hier hebben we zeker een kwartier in de file gestaan om toegang te betalen, omdat wij natuurlijk weer in de slechte rij stonden: bij een oude vent die niet meer zo fit was. Het duurde even, maar uiteindelijk mochten we dan toch gaan rijden. Onderweg naar de top waren er 2 gift shops, waar je muntjes kon halen van Pikes Peak. Wanneer je deze op die punten kocht, kreeg je 50% korting. Op de top kon je dan de laatste 3 munten halen, waarvan ook één weer voor de helft van de prijs. We zaten onderweg naar de eerste stop te speculeren hoe duur het zou zijn; Sebas zou 5 dollar per muntje (incl. korting) acceptabel vinden, en toen hij zag dat dit inderdaad de prijs was, wilde hij graag alle munten in een paspoort verzamelen. Dus moesten we op het volgende punt ook weer stoppen. Dit kwam op zich goed uit, want elke keer moesten we plassen. Dit had met de hoogte te maken; hoe hoger je komt, hoe meer vocht je verliest en hoe vaker je moet plassen. De verdere weg naar boven gaf ons een fenomenaal uitzicht. Eerst reden we tussen enorme bergen, waarvan een groot deel eerder dit jaar zijn afgebrand, die verwerden tot kleine puntjes toen we eenmaal boven ze uitstegen. In de hele omgeving was geen punt hoger dan Pikes Peak. We merkten al snel dat we zo hoog waren, want het werd steeds moeilijker om te ademen. Als je een klein stukje loopt, merk je dat je hartslag hoger is dan normaal en dat je kortademig wordt. Ook kregen drie van ons stevige hoofdpijn. Omdat de klim met de auto vrij snel gaat, moet je ook (te) snel aan de nieuwe condities wennen. De meeste problemen werden tijdelijk vergeten door het prachtige panoramische uitzicht dat Pikes Peak ons bood. Als er niet zoveel auto's geparkeerd stonden en de gift shop ons uitzicht niet had geblokt, had je 360 graden in de rondte kunnen kijken. Op een bordje was te lezen dat elke inch (2,5 cm) op de horizon, in het echt 48 mijl (77 km) was. Zodoende konden zeker honderden kilometers ver kijken, met aan de ene kant de prairies en aan de andere kant de Rocky Mountains. Sebas haalde nog snel zijn laatste muntjes en we aten de world famous doughnuts die ze er verkochten. We waren het er vrijwel allemaal over eens dat ze niet world famous konden zijn vanwege de goede smaak. Een gefrituurde deegbal waar het vet van afdroop en aan je vingers kleefde als lijm, was niet ons idee van een lekkere, goede donut. Maar we hadden toch wat honger gekregen en totdat we iets beters hadden gevonden, was dit een redelijke opvulling. We reden weer naar beneden en kwamen diverse malen achter gekken te rijden die hun remmen even goed wilden testen. Constant zagen we rode remlichten branden, maar de lichten waren niet enige dat brandde. De remmen zelf kregen het flink zwaar te verduren, want de weg loopt heel steil naar beneden. Omdat Amerikanen nooit hebben leren schakelen hebben ze kennelijk ook geen idee hoe ze naar beneden moeten rijden. Diverse malen roken we een sterke brandlucht van slijtende remmen en zagen we even later een auto langs de kant van de weg stoppen. Bij de tweede stop moest je je remmen laten controleren; als deze boven de 300 graden fahrenheit waren, mocht je niet verder rijden, maar moest je ze eerst laten afkoelen op de parkeerplaats. Omdat Hans een doorgewinterde coureur is, wist hij precies hoe hij naar beneden moest rijden met zo min mogelijk inspanning voor zowel hemzelf als de auto, dus de ranger liet ons zonder problemen doorrijden.
We kwamen langs de North Pole, een klein pretpark met bijbehorende gift shop. We zien hier heel vaak kerstspullen als souvenir en Iris en Depi wilden graag een kijkje nemen. Ze hebben heel leuke kersthangers, schalen en stalletjes, en ondanks dat het hoogzomer is, konden de drie vrouwen het niet weerstaan om toch iets uit te zoeken en te kopen. Hierna reden we Manitou Springs weer binnen en besloten er te gaan lunchen. Na een tijdje zoeken kwamen we bij een tentje terecht waar ze souvlaki, humus en falafel verkopen. Wij dachten dat het to go was, maar nee, we moesten gaan zitten. Het duurde en duurde, maar wij hadden ook haast omdat we nog naar een natuurpark wilden voordat we 's avonds naar het honkbal gingen. Na de lunch zijn we dus snel verder geracet en hebben we een rondje door de Garden Of Gods gereden, een natuurgebied waar een aantal enorme rode rotsen uit de grond torenen. Het was heel indrukwekkend om te zien, maar het park was vrij klein en we waren redelijk snel klaar. We dachten dat we genoeg tijd hadden om naar downtown Denver te rijden om voor de wedstrijd in het stadion te zijn, maar we kwamen al snel in de file terecht. In normale omstandigheden zou het een uurtje rijden zijn, dus we rekenden er op dat we rond 17.30 uur zouden aankomen. Rekening houdend met de file, zouden we rond 18.00 uur aankomen. Uiteindelijk kwamen we om 18.25 aanrijden, terwijl een kwartier later de wedstrijd begon.
Nu is het niet heel erg om later binnen te lopen, maar het was nog een heel gedoe om onze bestelde kaartjes op te halen. Eerst werden we klakkeloos naar een automaat gestuurd, die aangaf de creditcard niet te herkennen. We vroegen het opnieuw aan een mevrouw, die ons doorstuurde naar de andere kant van het stadion, waar we de kaartjes konden ophalen aan het loket. De loketten waren verdeeld op alfabetische volgorde, maar de verdeling was alles behalve logisch. De rij waar wij in stonden (achternaam beginnend met de letter D t/m H) was uiteraard de langste van allemaal. Dit terwijl de rij A t/m C heel kort was. Uiteindelijk hadden we dan gelukkig wel onze kaartjes en konden we naar binnen. We wilden eerst eten halen en dit op onze plekken opeten. We stonden in de rij en natuurlijk is de bestelling voor zes man een lange. De juffrouw achter de balie hield echter goed stand en gaf ons precies wat we wilden, waarna we konden afrekenen en de sauzen op de hotdogs konden doen. We namen de roltrap naar boven en zagen dat daar de eettentjes vrijwel leeg waren. We hadden dus beter daar ons eten kunnen halen in alle rust. Maar we hadden nu tenminste voedsel en konden onze plekken opzoeken en onze magen vullen. Het bleek een hele klus om de hotdog weg te werken, omdat het broodje scheurde en alles er uit viel. Bij sommigen ging het gelukkig wel goed, dus nadat het laatste stukje was verorberd, konden we eindelijk de wedstrijd goed volgen. Het was een heel leuke wedstrijd (Colorado Rockies tegen de San Francisco Giants) waarbij de Giants eerst een dikke voorsprong verdienden, toen de Rockies in één inning vier punten scoorden (7 - 4) maar daarna volledig werden ingemaakt met 16 - 4. We reden halverwege de 9e (laatste) inning naar huis en vielen allemaal vrij snel in slaap. Morgen gaan we weer weg uit Denver, op weg naar Arches National Park. Later meer!
Groetjes!
PS. We hebben tot nu toe ongeveer 6000 km gereden, en we moeten nog twee lange ritten naar Zion en Las Vegas.
PS2. Hans z'n benen lijken inderdaad geen tintje donkerder te worden, het is of zijn benen immuun zijn geworden voor zonlicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
