Dag 13 - op weg naar Denver

Dag thuisblijvers!

Het was weer een lange, saaie rit vandaag. Na een ontbijt in Hill City zijn we om 8.15 uur weggereden. Natuurlijk moesten we eerst weer tanken, dit doen we namelijk elke dag wel een keer, of soms twee keer. Na de tankbeurt konden we dan eindelijk beginnen aan de rit. Deze leidde onze door de prairie van Wyoming, een leeg heuvelachtig gebied. Er was werkelijk niks te zien, behalve af en toe een (verlaten) huisje en koeien en herten. We zijn twee keer gestopt, gelukkig hebben ze heel af en toe een rest area gemaakt met toiletten en picknickbankjes, zodat je even kunt bijkomen. Rond 12.00 uur kwam er iets meer te zien langs de weg, maar het was nog niet veel. Het ging meestal om verlaten dorpjes of een grote boerderij. Een keer zijn we door een dorpje gereden waar volgens het plaatsnaambordje 4 mensen wonen. Gelijk vroegen we ons af hoe de relatie tussen hen was: was het een gezin? waren het vier individuen die geen familie van elkaar waren? Het leek ons heel raar om met vier mensen in een dorp te wonen, met het eerstvolgende leven op kilometers afstand.

Rond 14.30 uur konden we eindelijk ergens lunchen. Omdat ze hier vrijwel geen normale restaurants hebben, vooral niet op zo'n route, kwamen we weer eens terecht bij de McDonalds. Gelukkig hadden ze iets nieuws: Fanta strawberry. Sebas nam hier een flinke beker van (een large menu geeft je hier een 0,7 liter frisdrank) en slorpte het in een keer op. Toen we bijna weg wilden, nam hij nog een refill mee voor in de auto, we moesten nog anderhalf uur tot Denver. Na een klein uurtje rijden, hoorden we dat er een ongeluk was geebeurd op de snelweg naar Denver, en vlak voordat ook wij in de file kwamen te staan besloot Hans dat we zouden omrijden. Hij nam een afslag en liet Niko en Sebas kijken naar een andere route, over binnendoorwegen. Het zou bij elkaar nog eens anderhalf uur duren, maar ze besloten de gok te wagen, want wie gaat er nou een half uur in de file staan als je ook anderhalf uur kunt omrijden? We hadden toch zeker nog niet lang genoeg in de auto gezeten...

De nieuwe route voerde ons door dorpjes en landbouwgebieden waar de mestlucht je luchtwegen binnendrong. Het landschap was niet om aan te zien met de vervallen huizen, de lelijke schuren en de slechte wegen. We hobbelden over de weg en werden volledig door elkaar geschud. Inmiddels moest Sebas al redelijk nodig plassen, gelukkig had hij zijn tweede beker frisdrank nog nauwelijks aangeraakt. De hobbels begonnen hem parten te spelen: zou hij het wel redden tot het hotel? Ongeveer 20 minuten voordat we het hotel zouden bereiken kwamen we tot overmaat van ramp alsnog in een file terecht: vanwege wegwerkzaamheden was er een rijstrook dicht en moest iedereen over één baan. Dit duurde zo een minuut of 15 en toen was het gelukkig weer opgelost. We konden doorstomen naar het hotel, nog 20 mijl rijden. Gelukkig verliep de rest van de reis voorspoedig, Sebas kon eindelijk naar de wc, maar in de lobby van het hotel was het mannentoilet bezet. Iris zat inmiddels op het vrouwentoilet en toen zij klaar was stormde Sebas langs haar heen de wc binnen. Gelukkig had hij het gehaald.

Nadat we de koffers naar de kamers hadden gebracht, besloten we naar downtown Denver te gaan om te kijken bij de 2-mijl lange winkelstraat, die na een kleine check waarschijnlijk tot 21.00 uur open zou blijven. We namen de auto en reden door vreselijke achterbuurten, waar opnieuw de huizen vervallen waren, de verf afgebladderd, de lelijkste auto's voor de deuren stonden en de tuin overwoekerd waren met onkruid. Op 5 minuten rijden van deze buurten zit ons hotel. Het bleef zo tot we in downtown aankwamen. We parkeerden de auto, liepen naar 16th street, de winkelstraat, en kwamen tot de ontdekking dat veel winkels om 19.00 uur al sloten, 20 minuten later. Toch namen we de beslissing om de winkelstraat af te lopen, zodat we konden zien wat voor winkels er zaten en of we hier morgen moesten terugkomen. Na een wandeling van ongeveer anderhalf uur hadden we besloten dat het niet nodig zou zijn om hier terug te komen, hooguit voor het eten. Er zaten meer restaurants dan winkels, en de winkels die er zaten waren of veel te duur of niet leuk genoeg. Dus zochten we een van de vele restaurants uit en aten een heerlijke steak, hamburger, pasta of sandwich, het beste eten dat we tijdens onze reis hier hebben gehad. Alleen de serveerster was verschrikkelijk. Ze was zo nep en deed heel gemaakt vriendelijk. Nu zie je dat hier wel vaker, maar zij nam niet eens de moeite om eerst weg te lopen voordat ze haar glimlach verruilde voor een vermoeide, ongeïnteresseerde blik. Bovendien kwam ze wel erg vaak vragen of het allemaal goed ging, maar duurde het vervolgens veel langer voordat ze met iets dat ze had beloofd te brengen terugkwam. Gelukkig hadden we het eten nog. Na een heerlijk hoofdgerecht en een lekker toetje liepen we het restaurant uit en zagen we dat het flink had geregend. Het regende ook nu nog wat na dus we gingen snel terug naar de auto en reden door dezelfde achterbuurten terug naar het hotel. Hier zijn we allemaal naar de kamer gegaan en gaan we ons met een hopelijk diepe nachtrust goed voorbereiden op morgen. Later meer!

Groetjes!