Dag 17 - naar Zion

Hoi allemaal,

Tijdens het ontbijt vanochtend werden we het erover eens dat een nacht in Moab veel te kort is. Er is in dit gebied zoveel te doen, zoals raften, zwemmen, klimmen, hiken en boottochten maken, dat een middagje rondrijden in Arches NP niet voldoende is. Vanaf het balkon van het hotel hadden we een fantastisch uitzicht op de bergen om ons heen en hebben we heerlijk in de schaduw met een goede temperatuur zitten ontbijten. Als vanouds reden we als eerste langs het benzinestation voordat we de lange rit naar Zion begonnen. Het zou ons bijna 7 uur in de auto doen doorbrengen. Iedereen heeft het wel een beetje gehad met al die kilometers en al die uren in de auto, dus niemand keek er erg naar uit.

Onderweg zijn we zo min mogelijk gestopt, we reden ook ruim 175 km zonder dat we konden stoppen; er was simpelweg niks, geen tankstation, geen eetgelegenheid, niet eens een rest area. Alleen maar leegte. Voor velen de perfecte timing om wat bij te slapen in de auto. Ook het vroege opstaan elke ochtend begint iedereen een beetje op te breken.

Ergens in een klein dorpje vlakbij Bryce Canyon, waar we vorige keer ook zijn geweest, hebben we bij een tankstation gegeten en zijn we maar weer snel doorgereden. Het laatste stuk naar Zion reed Niko. Dit gaf Hans de gelegenheid te zien wat wij 3 jaar geleden al gezien hebben: een geweldige kronkelweg langs de meest imposante bergformaties. De weg leidt deels door een tunnel waar je onder geen beding mag stoppen of lopen, maar waar ze wel openingen hebben gemaakt met een fantastisch uitzicht, waar je vervolgens met 60 km per uur langs raast. We reden door het park heen, om eerst in te checken in het hotel. Het was namelijk slecht weer, met onweer en flinke regenbuien. Geen goed weer om het park te bekijken, want auto's zijn verboden. Zion is alleen goed te zien door de shuttlebus naar een bepaald punt te nemen en daar een stuk te gaan lopen.

Op de kamers aangekomen, die een redelijk uitzicht op Zion boden, werd er gediscussieerd over wat te doen. We konden de gok wagen om toch 's middags (het was inmiddels wel 16.00 uur) te wandelen, of we konden het de volgende ochtend doen. We wilden echter ook vrij vroeg weer naar Las Vegas rijden, dus het zou 's ochtends vrij krap worden. Internet bood weer eens uitkomst. Het is zo handig om overal gratis internet te hebben, zodat je het weer kunt bekijken. Zo kwamen we er achter dat de kans op neerslag flink was afgenomen, en volgens de Amerikaanse buienradar zou er boven Zion helemaal geen neerslag meer vallen. We besloten dat we dan toch maar vanmiddag het park in gingen. Nu maar hopen dat de Amerikaanse buienradar, in tegenstelling tot de Nederlandse buienradar, wel klopt.

We parkeerden de auto bij het visitor's center en namen de shuttlebus naar het eindpunt, Temple of Sinawava. Daar deden we de Riverside Walk, een hike van 3,5 km langs de rivier richting de Narrows, een kloof tussen twee canyons waar de rivier doorheen loopt. Tijdens de wandeling zie je de raarste rotsformaties, afgebroken stukken, dieren (héél veel eekhoorns) en veel verschillende planten die op de vreemdste plekken groeien. Alles, behalve de rivier. Je hebt hier slechts op een paar punten uitzicht op, maar voor het grootste gedeelte van de hike hoor je het water alleen. Toch was het leuk door de mooie omgeving. Bijna bij het eindpunt aangekomen, werden we verrast door een breed stuk rivier. We wisten dat we een klein stukje door het water moesten, maar wij dachten aan een centimertje of 70. Dit was echter een punt waarop de rivier zeker 5 meter breed was en je een stok bij je moest hebben om niet languit op je snufferd te gaan. Zo sportief zijn wij nu ook weer niet, en we besloten om te keren. De terugwandeling ging een stuk sneller en we namen de shuttlebus weer terug naar de auto. In de hotelkamer hebben we ons omgekleed om vervolgens wat te gaan eten.

In sommige hotels heb je tegenwoordig een boekje liggen met menukaarten van restaurants in de buurt. Erg handig, want het scheelt je een hoop rondjes rijden op zoek naar een restaurant waar iedereen iets lekker vindt. Voordat we gingen wandelen hadden we al gevonden waar we wilden eten en vanuit het hotel hadden we het snel gevonden. De burgers bleken ENORM, nauwelijks te behappen. Hans nam voor de verandering maar eens Top Sirloin, een goed stuk steak, zonder vet of botten. Toch had meneer iets te klagen. Het stuk vlees, bloedrood en sappig van binnen, mooi donkerbruin van buiten, was "te droog". Depi proefde een stukje en vond dat er niks mis mee was dus ruilde ze haar stuk met dat van Hans. Hier was hij gelukkig wel tevreden mee. Niko en Sebas zaten lekker te eten van hun ribs, en dat was te zien! Niko's handen zat onder de vleesresten en saus, die hij gulzig aflikte. Bij Sebas was het anders. Zijn handen werden niet erg vies, omdat hij ze constant met een servetje afnam. Bij hem zat zijn hele gezicht onder, zijn mond, zijn wangen, zijn kin, nog net niet z'n voorhoofd. Ze genoten er goed van. Gelukkig waarschuwde de ober ons ervoor, die overigens bijna niet te verstaan was zoveel woorden slikte hij in, dat de toetjes heel groot waren en beter gedeeld konden worden, want inderdaad, zelfs met z'n tweeën was het een flinke beproeving voor de maag. Uiteindelijk werd alles weggewerkt en gingen we terug naar het hotel om lekker te slapen. Morgen naar Las Vegas voor de laatste 5 dagen van onze vakantie. We weten niet zeker of we er internet hebben (het kost daar in de meeste hotels veel geld, in tegenstelling tot alle andere hotels in de VS waar het internet gratis is) dus misschien is dit het laatste verhaal dat jullie van ons lezen. Wees dus niet ongerust, het gaat ons goed ;) Als we wel internet hebben, zullen de woorden uiteraard blijven binnenstromen.

Groetjes!