Dag 8 - van Helena naar Yellowstone

Hallo allemaal!

Een beetje verlaat, vanwege de drukke dagen, maar het verslag van dag 8 is er eindelijk!

Wat een lange dag vandaag!! We hadden afgesproken om om half 8 's ochtends te ontbijten, wat voor ons gevoel half 7 was, omdat we in een nieuwe tijdzone terecht zijn gekomen. Er is nu 8 uur tijdsverschil met Nederland. Zodoende stond iedereen om half 8 voor de kamerdeur van Iris en Sebastiaan, die het dichtst bij de lift was gelegen. Over het ontbijt is deze keer niet veel te melden, het was goed in orde en Hans kreeg eindelijk zijn geliefde yoghurtje. Daar had hij al een week over geklaagd. Na het ontbijt was het tijd om de koffers in te laden en Hans ging alvast vooruit om de auto voor te rijden. Het was nog een heel gedoe om met vijf mensen 6 koffers en 4 tassen naar beneden te krijgen, maar het lukte en toen we eenmaal buiten kwamen, kwamen we tot de ontdekking dat Hans foetsie was en de auto op slot zat. Even later kwam hij naar buiten en bleek hij naar boven te zijn gegaan om te helpen met de koffers. Dat was al lang niet meer nodig. Wel hadden we nog ijs nodig voor in de koelbox en moesten opnieuw de koffers ingeladen worden. Dit behoort inmiddels tot de routines, waardoor we vrij snel de weg op konden, na natuurlijk de kamersleutels te hebben ingeleverd.

Vandaag reed Hans weer en konden we verder met ons roulatiesysteem: er zijn 3 rijen stoelen, de eerste is voor Hans en Depi, tenzij iemand anders rijdt. Op de tweede en derde rij wordt elke dag gewisseld, zodat iedereen een keer in de twee dagen goed uitzicht heeft. De achterste rij heeft namelijk maar kleine ramen waardoor niet veel te zien is. Wanneer echter iemand anders dan Hans achter het stuur zit, wordt dit hele systeem door de war gegooid omdat Hans in de passagiersstoel plaatsneemt en Depi op de tweede rij gaat zitten.

De rit zou ongeveer 4,5 uur duren, maar we wilden een tussenstop maken bij Virginia City, een spookstadje dat nog geheel in westernstijl was achtergelaten. Hiervoor moesten we ongeveer 14 mijl van de oorspronkelijke route afwijken, waarbij we door de bergen geleid werden wat een prachtig uitzicht gaf. Op de heenweg naar het stadje wilden we echter in een keer doorstomen, zodat we als we tijd hadden op de terugweg naar de snelweg nog konden stoppen. Eenmaal aangekomen in Virginia City bleek het stadje verre van verlaten. De huisjes en vroegere winkels zijn omgedoopt tot souvenirwinkels, of in oude staat van winkel/smid/postkantoor gelaten zodat de bezoekers konden zien hoe het vroeger is geweest. De eerste stop in het stadje was echter opnieuw het toilet. Het herentoilet was er aan de reacties van de juffrouw die het schoonhield erg aan toe. We hoorden regelmatig "oh jesus christ" uit de kleine ruimte komen wat ons geen goed geluid leek. We mochten allemaal gebruik maken van het vrouwentoilet maar de juffrouw slaagde er toch nog in het herentoilet schoon te krijgen. Na deze stop besloten we een wandeling door Virginia City te maken. Het was erg leuk om te zien, maar bij het maken van de foto's werden we belemmerd door de moderne auto's die overal in de straat waren geparkeerd. Dus als we een foto van een oud gebouw wilden maken, stond daar wel een auto uit 2012 op...Dit werkt natuurlijk niet echt mee als je de sfeer van een oude stad probeert vast te leggen. Maar goed, toch hebben we het heel leuk gevonden. Er was een oude snoepwinkel waar de snoep nog met de hand werd gemaakt, maar waar ze ook hollandse drop verkochten, een oude speelgoedwinkel waar ze oud speelgoed verkopen (waaronder poppen met klassieke jurken aan, van die poppen die in horrorfilms tot leven komen) en talloze fotowinkels waar je in historische kledij op de foto kon gaan. Sebastiaan zag nog de huid van een dode coyote hangen, en hij riep Iris om te voelen hoe zacht het wel niet was. Na het even geaaid te hebben vond Iris het toch wat vies om een dood beest te aaien en is ze maar snel haar handen gaan wassen met een wasemulsie.

Inmiddels hadden we alles gezien en was het tijd om verder te rijden. Nu konden we wel stoppen om van het uitzicht te genieten, foto's te maken, met de verrekijker naar wildlife te zoeken en uit te waaien. Zo hebben we even 10 minuten genoten en zijn we daarna maar weer verder gereden. Hans wilde nog een foto van de ingang van een ranch dus zoals wij dat inmiddels gewend zijn, remde hij nog net even af zodat we vanuit de auto met open raam een foto konden nemen waarop we snel weer doorgingen.

We zijn in één keer doorgereden, ongeveer 3 uur aan een stuk door. We wilden naar Yellowstone en tegen 15.00 uur kwamen we dan eindelijk aan. We checkten in in het hotel, waar we een kamer met 3 bedden zouden krijgen. Toen we de deur van de kamer opendeden, zagen we echter alleen maar 2 bedden. We liepen door naar het einde van de kamer en er zat nog een hoekje, dus we hoopten dat daar een aparte kamer zou zitten. Hier zat alleen een badkamer..Wat bleek? De bank die in de kamer stond, was een slaapbank, recht tegenover een van de bedden. Wanneer we deze zouden uitklappen, zou er geen ruimte meer zijn om er tussendoor te lopen, dus zouden we de bank 's ochtends moeten inklappen om het 's avonds weer uit te klappen. Dit was echter niet wat we hadden geboekt, dus we gingen gelijk terug naar de receptie om een andere kamer te vragen. Het kwam er op neer dat de beste man niks kon doen en dat we alleen een kamer konden bijboeken. Hier moesten we zelf voor betalen omdat het volgens hem onze eigen fout was. Zij konden er niks aan doen. Uiteindelijk gingen we er maar mee akkoord, maar de manier waarop was niet helemaal eerlijk. De man bleef volhouden dat er drie bedden waren, omdat de bank een bed zou worden. Kennelijk hebben ze hier een ander begrip van "bed", maar oké, we hadden nu in ieder geval de ruimte. En we zouden hierdoor niet ons verblijf in Yellowstone laten verpesten.

Toen we eenmaal de koffers hadden geïnstalleerd, wilden we zo snel mogelijk het park in om al wat dingen te zien. Bijna gelijk na binnenkomst zagen we een groep herten, vermoedelijk wapiti's, met jonkies. We hebben gelijk veel foto's genomen, want je weet maar nooit of dit de enige dieren zijn die je zult zien in het park. We hoopten toch wel erg op beren en bizons. We reden verder naar de geisers en hebben redelijk grote uitbarstingen gezien. Het is wel een heel bijzonder gezicht, hoe rondom de geisers de grond oranje, groen en geel van kleur is, en het water in de geisers zo helderblauw dat je erin zou willen zwemmen. De dampen die er van af komen zijn daarentegen minder mooi. Het stinkt zo verschrikkelijk erg dat je het liefst geen ademhaalt als de wind de damp naar je gezicht blaast. De geur is een mengeling van rioollucht en rotte eieren, absoluut geen geur waar je lange tijd in wilt blijven hangen. De belangrijkste geiser is Old Faithful, die voor de grote aardbeving van 1959 tot op de minuut was te voorspellen, maar daarna minder voorspelbaar was. We reden erheen en zagen dat het nog ongeveer 20 minuten zou duren voordat deze uitbarstte. Toen we een parkeerplek hadden gevonden, zochten we een plekje op een bank rondom de geiser en wachtten. Het begon echter erg donker te worden en we zagen in de verte onweersbuien aankomen. Het begon te hozen, en wij zaten daar in onze korte broeken en shirtjes met korte mouwen. We renden dus maar snel het visitor's center in en wachtten tot de ergste buien over waren. Een adviseuse zei dat het niet verstandig was om nog naar buiten te gaan vanwege de aankomende storm, maar we zouden hier maar een keer komen dus we trotseerden het slechte weer (het was inmiddels weer droog en zonnig geworden) en liepen naar buiten. Toen we buiten waren begon precies Old Faithful uit te barsten dus we waren mooi op tijd. Het was echt een heel gaaf gezicht om het water 50 tot 80 meter de lucht in geschoten te zien worden, waarbij ook nog eens een duidelijke regenboog ontstond. Na een minuut of twee was het spektakel afgelopen en gingen we de gift shop in om te zoeken naar cadeautjes voor thuis en een hikingmap met alle trails in Yellowstone. Sebastiaan stond in de rij om af te rekenen (zonder map) maar twee mensen voor hem waren zo lang bezig dat hij zijn souvenir neerpleurde en de winkel uit liep. Even later renden we opnieuw door de regen naar de auto om deze 20 meter verder te parkeren voor de volgende gift shop. We passen ons zeer snel aan. Uiteindelijk rende Sebas maar weer terug naar de vorige shop om toch maar het souvenirtje te halen, en keek de rest verder naar de kitscherige dingen die ze tegenwoordig verkopen. Na een tijdje waren we wel uitgekeken en reden we door naar Yellowstone Lake. Het was gestopt met regenen maar de donkere wolken waren nog niet verdwenen. Het was alleen zo koud geworden dat iedereen stond te bibberen op het moment dat we de auto uit stapten. Eigenlijk hadden alleen Sebas en Niko zin om het kleine stukje naar het meer te lopen, dus we lieten ze maar gaan en wij zetten ondertussen heerlijk de verwarming aan in de auto, met het idee dat we de volgende dag zouden terugkeren naar het meer. Toen de twee mannen terugkwamen met de mededeling dat er niks aan was, en dat het niet meer dan een doodgewoon meer was, waren we blij dat we niet mee waren geweest en dat we morgen onze tijd anders konden besteden. Het was maar eens tijd om te gaan eten.

We hadden op weg naar het meer al een restaurant gezien en we reden een stukje terug. Hoewel het stukje maar 500 meter was, wisten wij te verdwalen. Er ontstond een discussie waar we heen moesten maar uiteindelijk hadden we het vrij snel gevonden. Het maakte ons niet uit wat er op de kaart stond (normaal kijken we altijd buiten even of er iets naar wens tussen zit) want een alternatief was er toch niet. We waren koud en hongerig en wilden zo snel mogelijk aan tafel. Er liepen drie jongeren voor ons, die gelukkig op hun ouders wachtten die een paar meter achter liepen. Hierdoor hadden wij vrij snel een tafel en hoorden we de gastvrouw tegen het andere gezin zeggen dat zij een half uur tot een uur moesten wachten. We werden neergezet aan een tafeltje en bediend door ene Raymond uit Californië met een missende tand en een eng snorretje. Hij was wel vriendelijk en zorgde dat we ons drinken en eten kregen. Het eten werd geserveerd met een magnetrondeksel over het bord heen, want ons sterk deed vermoeden dat het eten niet vers was. Aan de zalm was dit ook goed te merken: kurkdroog. Niko kreeg met zijn meatloaf een echte oude-mensen-diner: makkelijk te kauwen en lekker veel jus. Maar we hadden honger dus het eten ging er goed in. Ook het toetje was niet voor iedereen een succes. Het blijkt dat Amerikanen een sorbet anders zien dat wij. Wij verwachten ijs met stukjes fruit en een parapluutje om het af te maken. Hier zetten ze je doodleuk een schaaltje met een bolletje mango-ijs voor. Gelukkig was het niet voor iedereen zo'n teleurstelling. Na opnieuw een toiletbezoek was het tijd om terug te rijden naar het krakkemikkige hotel. Het duurde anderhalf uur waarbij we dwars door Yellowstone reden, wat een geweldig uitzicht gaf over de geisers. Geweldig om dat eens zo te zien. Na aankomst in het hotel waren we doodmoe, maar hadden we ontzettend veel zin om de volgende dag meer te zien van het prachtige Yellowstone! Later meer!

Groetjes :)