Dag 7 - van Spokane naar Helena

Dag lezers!

Na een lekker nachtje slapen was het weer tijd om verder te trekken. Vandaag zou de reis ons binnen 5,5 uur, waarbij we 3 staten zouden doorkruisen, in Helena, Montana brengen. Het beloofde een lange saaie rit te worden; we moesten bijna 400 kilometer rechtdoor, zonder ook maar een keer af te slaan. Pas de laatste 100 à 150 km zouden we over kleinere, bochtige wegen rijden. Dit leek Hans een mooie dag om het stokje over te dragen aan Niko, de nieuwe chauffeur. Na een rondje over de parkeerplaats om even te wennen aan zo'n groot bakbeest waar we nu weer in rijden was het tijd om echt te vertrekken.

We hadden eerst natuurlijk wel ontbeten. We zaten in een Best Western Plus hotel, een iets betere kwaliteit dan de gewone Best Western. Dit gold duidelijk niet voor het ontbijt. Wanneer je niet van hartige troep of melk houdt (Iris), is er verder weinig keuze en ben je aangewezen op een minimuffin en een zoet broodje. Depi had ook weinig geluk; ze had wat scrambled eggs opgeschept in een bordje dat uiteindelijk voller zat met gesmolten boter dan met ei. De anderen hadden hier daarentegen helemaal geen last van. Kahman en Niko zaten vrolijk om half 8 's ochtends aan de hamburgers met kaas. Misschien toch nog last van een jetlag? Sebastiaan en Hans aten stilzwijgend hun ontbijtje op. Wat een rust.

Toen we de koffers weer in de kofferbak hadden gepuzzeld reden we weg uit Spokane. Na een klein uurtje rijden wilden we stoppen om boodschappen te halen bij een van de enorme supermarkten die Amerika rijk is. Kennelijk houden de Amerikanen niet van vroeg opstaan, want de supermarkt hier zou pas om 10.00 uur open gaan. Dat is natuurlijk niet wat wij gewend zijn. Gelukkig hadden we nog wat te drinken en eten in de auto waar we nog even op konden teren. We reden wat verder en kwamen uiteindelijk een super-Walmart tegen. Hier konden we vast alles vinden wat we zochten! Zoals elke keer als we stoppen begon deze pauze met een toiletbezoek, niet onbelangrijk. Toen konden we eindelijk ons karretje volladen. Het is een feest om hier boodschappen te doen met al die enorme familieverpakkingen, gangen vol dezelfde producten van verschillende merken, en lekkere dingen die we in Nederland niet hebben of die er 2x zo duur zijn. Al snel had iedereen iets gevonden om mee te nemen naar huis. En dat terwijl we kwamen om onze voorraden voor onderweg aan te vullen! Maar geen zorgen, ook dat kwam ruimschoots in orde. Naast chips, nootjes, koek, snoep en chocola besloten we ook appels en bananen mee te nemen. Lekker gezond.

Toen was het tijd om drinken in te slaan. Cola was snel gevonden. Een 12-pack flesjes water (kleinste hoeveelheid) lag ook vrij snel in het karretje. De zoektocht begon pas echt toen we lemonade wilden pakken. Dit was nergens te vinden, maar zeer belangrijk om te hebben omdat het Hans' persoonlijke benzine is. We besloten het aan een medewerker te vragen en Sebas sprak een man met een naamkaartje op aan. Deze maakte zich er snel van af met de verklaring dat hij niet bij Walmart werkte maar alleen Budweiser kwam brengen?! Hij beloofde echter iemand te halen die ons verder kon helpen. De vrouw die er toen aan kwam wist het alleen ook niet, want zij was niet van de frisdrankgang. Ze beloofde de goede persoon erbij te halen. Dit duurde en duurde maar uiteindelijk kwam Sebas met pink lemonade in zakjes met een rietje. Dit werd niet goedgekeurd, dus de zoektocht werd gestaakt en we besloten later maar te kijken bij een andere supermarkt. We liepen nog even lang het non-food gedeelte, brachten nogmaals een bezoek aan het toilet vlak voordat we wilden betalen en moesten vervolgens alles wat we hadden gekocht in de auto kwijt zien te raken. De achterbak was al vol, dus alles werd in tassen, onder stoelen, in opbergvakken en tussen benen geschoven. Eindelijk konden we weer verder.

We hadden nog zeker 4 uur te gaan. Gelukkig was de weg omgeven door bergen, bossen en leuke dorpjes, dus we hoefden ons niet helemaal te vervelen. Tijdens zo'n lange rit is het wel moeilijk om wakker te blijven dus we besloten maar eens een muziekje op te zetten. Het is nog een hele klus om hierin iedereen tevreden te stellen, wat erin resulteerde dat we steeds 2 liedjes van een bepaalde artiest luisterden om degene die het leuk vond tevreden te stellen en degenen die het niet leuk vond niet helemaal gek te maken. Het werkte redelijk, maar toen we eenmaal gingen lunchen was iedereen toch wel blij dat de muziek uit ging. De lunch bracht ons voor het eerst deze vakantie bij de McDonalds. Eigenlijk proberen we deze zoveel mogelijk te vermijden omdat tijdens de vakantie in 2009 de hamburgers niet zo goed waren bevallen. We waagden het er maar weer eens op en er werd veelal gekozen voor een veilige salade of een simpel patatje. Hans had zich voorgenomen om eens niet voor een Big Mac te kiezen en de waaghals besloot voor een Angus Burger te gaan, net als Niko. Hij werd voor zijn moed beloond met een tweede milkshake, die hij gulzig opdronk, maar niet zonder een paar slokjes te gunnen aan zijn medereizigers. Na deze korte stop hadden we nog ruim 2 uur te rijden. Er leek maar geen einde aan te komen.

Inmiddels waren we de bergen en bomen wel een beetje zat dus het kijken naar buiten bleek ook geen goed tijdverdrijf meer. We waren aangewezen op elkaar en onze eigen bezigheden zoals lezen, muziek luisteren of natuurlijk slapen. We kwamen er wel doorheen! Na een tijd zagen we eindelijk vanaf een berg Helena liggen. We stopten nog even op een uitkijkpunt om de benen te strekken en wat foto's te schieten, en kwamen toen toch eindelijk naderbij. Nog maar een half uur rijden! Snel de berg af en we reden al gauw Helena binnen. Het hotel was vrij snel gevonden en we checkten maar weer eens in. De koffers werden door de Klerk (ja, Sebastiaan) in een wagentje naar boven gereden. De kamers waren mooi ruim, maar we waren niet van plan om er de rest van de dag te gaan zitten. Het liep tegen 17.00 uur en we waren blij dat we even de auto uit waren. Daarom besloten we naar downtown Helena te lopen, wat volgens de receptioniste ongeveer 5 minuten in beslag zou nemen. Ze gaf ons zelfs instructies. Misschien had ze zelf nog nooit door Helena gewandeld, want de routebeschrijving klopte van geen kant. We waren zeker 20 minuten door de hitte (ruim 30 graden celsius) aan het lopen zonder ook maar iets te zien dat op een centrum leek. Gelukkig kwamen we na die tijd toch wat bordjes tegen die ons de goede kant op wezen (soms wezen ze drie kanten op, maar dan wisten we in ieder geval dat we de vierde kant niet hoefden te proberen). Rond 18.00 uur hadden we dan eindelijk het centrum bereikt en zagen we wat oude gebouwen. In tegenstelling tot alle plaatsen waar we tot nu toe waren geweest (behalve Forks, maar dat is een geval apart) sluiten de winkels in Helena vrij vroeg. Tegen 18.00 uur kun je vrijwel nergens meer naar binnen. Het was daardoor (of sowieso al?) wel lekker rustig dus we konden goed de mooie gebouwen en kunstwerkjes fotograferen. We hadden het redelijk snel gezien en door de hitte hadden sommigen van ons (lees: Iris en Depi) wat last van irritaties. We besloten daarom maar weer richting hotel te lopen om wat te gaan eten in het restaurant ernaast.

De menukaart zag er buiten prima uit, dus de keuze was snel gemaakt. Dit werd het. We liepen naar binnen en kregen te horen dat we over 15 minuten aan een tafel konden plaatsnemen. Een goed teken dat het zo vol zit! We wachtten geduldig af en keken ondertussen wat foto's die we gemaakt hadden. Inderdaad konden we na een kwartiertje meelopen met de serveerster die ons een plaats in een donkere hoek naast de keuken wees. We kregen een menukaart die we aandachtig bekeken nadat we in ieder geval maar vast wat drinken hadden besteld. De serveerster vroeg waar we vandaan kwamen en wij antwoordden, Amsterdam, the Netherlands. Ze reageerde zoals alle Amerikanen die geen idee hebben wat je bedoelt: "Oh wow, that's so cool!" Yep, that's right. Ze verdween en wij kwamen opeens tot de ontdekking dat de menukaart een heel andere was dan de kaart die we buiten hadden zien hangen. Na een kwartier zagen we de serveerster weer lopen die net ons drinken kwam brengen wij vroegen of we dat menu mochten zien. Het bleek het barmenu te zijn, maar ze wilde het wel even voor ons halen. Vervolgens bleef ze weer een kwartier weg maar kwam uiteindelijk met de menu's aanzetten. Na een korte blik hierop besloot iedereen toch maar voor het restaurantmenu te gaan. Het duurde allemaal erg lang maar ze nam onze bestelling op en verdween weer voor lange tijd. Dit ging de hele avond zo door, maar het eten was wel erg lekker. We moesten lange tijd wachten op het eten, op iemand die de lege borden kwam ophalen, op de serveerster die de bestelling voor het dessert kwam opnemen, op het dessert en op een schoon rietje voor Kahman omdat de serveerster het bijna had laten vallen. Iedereen kreeg zijn dessert, maar dat van Sebastiaan was wat vreemd uitgevallen. Er was geen dessertkaart geweest en dus had iedereen na een opsomming van de serveerster gezegd wat hij of zij wilde zeggen. Sebastiaan bestelde red pudding; we gingen er van uit dat het pudding met rode vruchten was. Toen het op tafel werd gezet leek het in niets op rode vruchtenpudding. Hij nam een hap en kwam tot de conclusie dat het brood was. Bleek de serveerster bread pudding de hebben aangeprezen! Het smaakte naar brinta...Het enige wat snel kwam was de rekening. Hoe verrassend.

Na het eten wilden we gelijk gaan zwemmen, dus iedereen trok zijn zwemkleding aan en met z'n allen namen we de lift naar beneden waar het zwembad zich bevond. Ineens kwamen we er achter dat we Depi kwijt waren. Hans ging haar maar eens zoeken en het bleek dat de liftdeuren alweer waren gesloten voordat ze er uit hadden kunnen komen. Ze had dus nog een extra ritje gemaakt en was vervolgens toch weer op de goede verdieping terecht gekomen. Eindelijk konden we het water in duiken, maar we stuitten op hetzelfde probleem als de dag ervoor; het zwembadwater was koud, maar de whirlpool was heet! Bovendien deed deze het niet, waardoor je eigenlijk gewoon in een bad met heet water zat. Ach, we hebben het even volgehouden en hebben nog een lesje aquadance gekregen van Kahman, waaraan Hans op zeer elegante wijze een eigen draai aan gaf, wat op ieders lachspieren werkte, vermoedelijk zelfs van de andere badgasten. Daarna zijn we maar vrij snel naar de kamers gegaan om te douchen en ons voor te bereiden (rusten en slapen) op een nieuwe dag met een nieuwe rit voor de boeg. Deze zal ons naar Yellowstone brengen. We kijken er erg naar uit!

Trouwens ontzettend leuk dat jullie meelezen en zoveel reacties plaatsen! We vinden het leuk voor onszelf om de verhalen later terug te kunnen lezen, maar het is natuurlijk het allerleukst als het ook wordt gewaardeerd door de thuisblijvers. Om nog te reageren op Frank: Iris schrijft alle gebeurtenissen op, maar iedereen werkt mee aan het creeren van deze gebeurtenissen. Schrijven is daarom niet zo moeilijk ;-) Nou, we horen weer graag van jullie en blijf vooral lezen en reageren!

Liefs en groetjes!