Dag 6 - van Tacoma naar Spokane

Hallo lezers!

Vandaag was het tijd om weer te vertrekken uit Tacoma. We hebben niet veel van deze plaats gezien, omdat we laat aankwamen en vroeg weg wilden. Dus na een snel ontbijt in het hotel pakten we onze koffers en laadden we de auto in. Hierbij probeerde Niko de auto nog weg te koppen door keihard met zijn voorhoofd tegen de klep van de achterbak te stoten. Zo hard als zijn hoofd is, had hij nergens last van terwijl de auto alle kanten op schudde.

Toen iedereen was ingestapt kon de rit beginnen. De eerste stop was bij Snoqualmie Falls, een waterval op ongeveer 50 kilometer van Tacoma. Eerst reden we er spontaan voorbij, omdat pas laat werd aangegeven dat we naar links moesten afslaan. Het leek er even op dat we daardoor de hele berg waar we op waren gereden weer naar beneden af moesten rijden om te kunnen keren, maar gelukkig konden we verderop in een bocht omdraaien en terug naar boven. Op foto's hadden we gezien dat de waterval heel mooi was, maar bij aankomst zagen we dat bovenaan de waterval door werklui op de oever werd gegraven met graafmachines e.d. Dit verpestte toch enigszins het uitzicht, maar we keken gewoon naar beneden, waar het water viel. We stonden op ongeveer 200 meter afstand vanaf een brug te kijken maar werden natgeregend door de damp van de waterval. Het was al warm zo vroeg op de ochtend maar dichtbij de waterval werd het toch weer even wat fris. En we hadden net de vesten opgeruimd! We hebben de kou echter doorstaan en hebben wat foto's kunnen schieten. Ook de regenboog die was ontstaan was heel mooi. Na een tijdje hadden we het wel gezien en zagen we dat we steeds dezelfde foto bleven maken. Het was dus tijd om weg te gaan.

Hans had echter al twee dagen last van zwarte vlekken voor zijn ogen. We weten niet waardoor het komt en het is niet ontzettend hinderlijk, maar Sebas had oogdruppels gekocht die Hans toch wel even wilde uitproberen. Omdat het moeilijk is om zelf de druppels in je ogen te krijgen, moest Iris hem even helpen. Hans ging helemaal plat op zijn rug op een bankje liggen wat op zich al een heel grappig gezicht was (helaas geen foto's van) maar dat twee keer de druppels volledig naast gingen werkte toch wel op ieders lachspieren. De derde keer was het een schot in de roos en dat kon Hans ook wel voelen. Het tweede oog ging een stuk beter: in een keer raak. We konden eindelijk verder rijden.

Er waren twee mogelijkheden: of we namen de "korte" route over de snelweg waarmee we nog 4 uur onderweg zouden zijn, of we namen de langere "scenic route" door de bossen waardoor we nog 5 uur onderweg zouden zijn. Na een korte inventarisatie bleek dat eigenlijk iedereen de korte route wilde doen, zodat we niet weer zo lang in de auto hoefden te zitten. Ook reden we tot nu toe ook al door bossen, dus een scenic route leek ons overbodig. Na Snoqualmie zijn we nog één keer gestopt om te lunchen en te tanken. Het is trouwens wel grappig dat we overal waar we komen worden aangekeken door de locals. Ze zijn in deze streek totaal niet gewend aan buitenlandse toeristen, hooguit wat Canadese of Amerikanen uit andere staten. Toen we weer verder wilden rijden wilde Hans opnieuw druppels in zijn ogen, maar bij nader inzien besloot hij dat hij alleen een druppel in zijn "slechte" oog wilde. Een veilige keuze, en het was zo gepiept. De rest van de route (het zou nog ongeveer een uur en een kwartier duren) duurde langer dan we hadden gedacht. Dit kwam mede door het vreselijk saaie landschap dat zich na de bergen ontvouwde. Het was alleen maar plat en geel met af een toe een boerderij maar toch vooral leeg. Dit maakt de rit er niet leuker op, maar uiteindelijk hadden we rond half 3 de bestemming bereikt.

We checkten in in het hotel en zochten onze kamers op. Lekker ruime kamers, schoon, met airco en een zwembad achter de lobby van het hotel. We bleven echter niet lang hangen, want we wilden Spokane verkennen. We hadden immiers wel lang genoeg gezeten. Toch moesten we nog even de auto in, want het was ongeveer een kwartier met de auto naar downtown. Daar zetten we de auto neer en liepen naar het Riverfront Park waar we een skyride over de Spokane Falls wilden maken. De cassière waarschuwde al dat het vrij warm in het karretje kon zijn, maar we dachten het wel aan te kunnen. Toen we zaten te wachten kwamen er anderen het karretje uit en zeiden dat je maar beter water bij je kon hebben, want het was niet normaal zo warm. We werden toch een beetje bang maar ach, het ritje zou maar 20 minuutjes duren. De karretjes waren vrij klein maar we moesten ons er toch met z'n zessen inproppen, wat wel aardig lukte maar niet het meest comfortabele was. Maar hey, het duurde toch maar 20 minuutjes en we voelden een briesje. Zolang we bewogen welteverstaan. Het bleek 20 minuten te duren omdat je elke 10 meter stil kwam te staan omdat er weer andere mensen uit en in moesten stappen. Op die momenten viel de wind volledig weg en leek het of je in een kas zat weg te smelten. Het uitzicht op de waterval was vrij indrukwekkend maar ook te bewonderen vanaf een brug er tegenover, wat het ritje in de kabelbaan een beetje overbodig maakte. Iedereen was blij toen we eindelijk het tuig weer uit mochten, maar had toch van het uitzicht genoten. We liepen daarna nog even naar een ander deel van de waterval maar werden onderweg opgehouden door een dikke invalide man in een rolstoel die ineens op de grond lag te spartelen. Hij was in een steile bocht uit zijn rolstoel gerold en kon niet meer zelf overeind komen omdat hij minstens 200 kilo zwaar was. Met drie man hebben we hem weer in het zadel getild en zijn zuurstofslangetje teruggegeven. Het was ondanks dat het best zielig was toch wel een grappig gezicht. Toen konden we verder naar de waterval waar we weer een paar foto's hebben geschoten vanaf een brug die er stevig uitzag maar toch heen en weer bewoog. Gelukkig hadden we Niko bij ons die kon vertellen dat dat alleen maar goed is, omdat een brug net als een gebouw altijd enigszins flexibel moet zijn omdat het anders te snel kan breken, dus we hoefden ons geen zorgen te maken. Hierna was het tijd om de schaduw op te zoeken. Wat een verademing! Met een frisdrankje zaten we langs het water in de schaduw te genieten van het uitzicht. We besloten 's avonds nog te gaan midgetgolfen, maar eerst een paar winkels te bekijken (airconditioning!) en te eten. Heerlijk gegeten bij een grillrestaurant waar de ober dacht dat Duits en Nederlands hetzelfde was (we zijn nog geen Amerikaan tegengekomen die het verschil wel weet). Het toetje van Depi en Iris was onvoorstelbaar groot. Een ijsbom van wel 20 cm hoog met een dikke laag slagroom erop. Met het laatste hebben ze Hans heel blij kunnen maken, en met de ijstaart ook de rest. Want zelfs met z'n tweeen was het veel te veel. Toen we weggingen werden we door de ober nageroepen. "Auf wiedersehen" riep hij...

Eenmaal terug in het hotel besloten Niko, Kahman, Iris en Sebas nog te gaan zwemmen en ze trokken hun zwemkleding aan. Iris en Sebastiaan moesten wachten tot Niko en Kahman op de deur klopten om hen op te halen, en Sebas vond dat wel een mooi moment om nog een kopje koffie te zetten...Na 5 minuten, toen zijn koffie net klaar was, hoorden ze geklop op de deur en was het tijd om naar beneden te gaan. Hij bleef nog maar even achter om zijn koffie op te drinken. Bij het zwembad aangekomen bleek het water ijskoud te zijn. Er was ook nog een bubbelbad, en die was van een veel aangenamere temperatuur. Niko, Kahman en Iris doken er in en wachtten en wachtten tot de bubbels eindelijk kwamen. Toen Sebas eindelijk arriveerde na een minuut of 10 deed de whirlpool het nog niet en Sebas kwam er achter dat je er een knopje voor moest indrukken. Zo gezegd, zo gedaan zou je denken. Maar het knopje kwam binnen 10 seconden weer terug. Er was maar één oplossing: Sebas moest het knopje blijven indrukken ;-) Gelukkig werkte het na een tijdje wel, maar bleven de bubbels weg. Ach, een goede straal om je rug te masseren was ook goed. Sebas wilde eerst het zwembad in en zwom wat verkrampt rond door het koude water. Later is iedereen er in geweest en hebben we heerlijk een uurtje rondgezwommen. Daarna goed gedoucht, want het chloorwater stonk een beetje naar mest, en lekker naar bed. Morgen weer een lange rit van 5 uur voor de boeg naar Helena toe. Eens zien wat die tocht ons weer gaat brengen. Later meer!

Groetjes!