Dag 5 - Olympic NP en Tacoma

Hallo!

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om meer te kunnen zien van het Olympic NP. Eerst hadden we de uitdaging om een geschikte plek te vinden waar we konden ontbijten. Dit konden we volgens de otelreceptioniste het beste in de diner naast het motel doen. Daar gingen we dan maar heen. Daar kwamen we er achter dat de mensen in Forks er net zo troosteloos uit zien als Forks zelf. Het eten was ouderwets vet (veel boter) maar goed te eten. Na het stevige ontbijt, waarbij Sebas en Niko een flinke plak ham op hun bord kregen terwijl ze een paar flinterdunne hadden verwacht, gingen we maar snel weg uit het koude Forks, op weg naar het strand! Niet om er lekker te liggen, want de stranden waar we heen gingen zijn ruig en moeilijk toegankelijk. Er was een 2 kilometer lange hike door bossen voor nodig om het te bereiken. Omdat het pas geregend had was het vrij blubberig en glad. Dit zorgde voor wat vertraging, ook omdat wij met onze gewone kleding, schoenen en tassen totaal niet voorbereid op weg gingen, maar na ongeveer drie kwartier hadden we dan toch het strand bereikt. Misschien vervelend om te zeggen maar ook dit was weer ontzettend mooi. Er lagen stapels aangespoelde en omgevallen boomstammen op het strand en enorme rotsen in het water waar de golven tegenop botsten. Tel daar de zilte zeelucht bij op en je hebt een geweldige ochtend (ondanks dat niet iedereen van de groep erg begaan is met de natuur). Na een half uurtje rondgewandeld te hebben over het strand was het tijd voor de terugweg. We moesten dezelfde weg terug door de bossen. Deze keer ging het een stuk sneller, omdat het blubbergedeelte merendeels bergopwaarts was, zodat de kans niet zo groot was dat we uitgleden. Bij de auto aangekomen moesten we eerst de schoenen schoonvegen, want met zulke smerige schoenen konden we echt de auto niet in. Dit was vrij snel gebeurd en we gingen op weg naar het volgende strand.

Dit strand was een stuk beter bereikbaar. Je kon namelijk aan het strand parkeren en je had gelijk uitzicht op het water. Na een paar snelle foto's zijn we maar snel weer doorgereden op weg naar de volgende bestemming in het park: het Hoh Rain Forest. De weg erheen ging weer even door Forks, maar daar waren we gelukkig vrij snel doorheen. Op ongeveer 30 kilometer van het gematigde regenwoud waren er alleen nog maar bomen om ons heen. De hele weg naar het visitor's center van Hoh hebben we alleen maar bos, rivieren en beboste bergen gezien. Ongelooflijk dat dat nog bestaat! Hans kwam met een treffende vergelijking: het lijkt een klein stuk dat we gereden hebben maar stel je eens voor dat je van Haarlem naar Amsterdam rijdt met alleen maar bos om je heen. Dat bos strekt zich daarbij ook nog kilometers lang in de breedte uit. Verbazingwekkend...Uiteindelijk kwamen we aan bij het visitor's center en besloten we een korte hike te doen. We hadden in de auto al uitgevonden dat deze hike over betere paden ging en dat er vrijwel geen hoogteverschillen in zaten. Dus iedereen was wel in voor deze anderhalve kilometer lange rondwandeling. Het was minder uitdagend, maar daarom niet minder mooi. Het mos hing over de takken, wat een bijzonder uiterlijk aan het hele bos gaf. Veel grote bomen waren met wortel en al omgevallen, waardoor de onderkant een doorsnede van soms wel 5 meter had. Er groeiden veel verschillende bomen en planten waardoor er veel te zien was. Al met al een geslaagde hike.

Het was inmiddels al 14.00 uur geworden en we hadden nog een flinke rit voor de boeg. We besloten het Olympic NP maar te laten voor wat het was en door te rijden naar onze volgende bestemming: Tacoma. We reden weer kilometers door bos en begonnen ons toch wel af te vragen wanneer we ergens konden lunchen. Uiteindelijk kwamen we na ruim een uur rijden een minimarket tegen waar we snel wat voedsel gekocht hebben. Broodjes hadden ze niet, dus dan maar weer ongezonde troep. Alles om de maag enigszins te kunnen vullen. We reden weer verder en na uren rijden kwamen we dan eindelijk aan in Tacoma. We zagen in de verte nog Mount Rainier, een besneeuwde berg van ongeveer 4300 meter hoog. Heel gaaf om te zien dat het eens niet een bergketen is, maar slechts een enkele berg die als een pukkel overal bovenuit steekt. In Tacoma aangekomen checkten we in in het hotel en gingen we direct op zoek naar eten. We vonden Sizzler, een restaurant dat de Divendallen nog kenden van hun reisje naar Florida in het jaar 2000. Toen had het veel indruk op ons gemaakt en iedereen verwachtte veel van het eten. De gastheer was echter het hoogtepunt van de avond. Het eten was niet vies, maar ook niet heerlijk. Ach, we hebben gelachen en onze maag goed kunen vullen. Nu is het tijd om weer te slapen en morgen verder te rijden naar Spokane. Later meer daarover!

Groetjes!