Dag 4 - van Seattle naar Forks

Dag allemaal!

Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van Seattle en verder te gaan naar Olympic National Park. We vertrokken om 8.30 uur uit Seattle en we namen een omweg om een "scenic route" te kunnen nemen door het Olympic National Forest. Was een goede keuze, want wat hadden we een uitzicht. We hebben urenlang door de bossen gereden, met af en toe een riviertje of stroomversnelling. We reden naar Port Townsend, een plaatsje ten noorden van het Olympic NP, waar de gebouwen nog authentiek zijn en waar de moderniteit niet als een bom is ingeslagen. De rit duurde echter erg lang (o.a. door zeer veel plaspauzes waarbij we restaurants inrenden en vervolgens zonder iets te kopen weer uitrenden) dus tegen de tijd dat we daar aankwamen was het tijd voor de lunch. Bij veel supermarkten in Amerika is er een hoekje waar je versbereid eten kunt halen, dus daar hebben we snel een broodje gegeten waarna we Port Townsend hebben bekeken. Het was erg leuk, maar we zijn er als een stel Japanners doorheen gereden. Aan weerskanten van de auto zat iemand foto's te maken zodat we nergens hoefden te stoppen. We hadden haast, want we wilden veel van Olympic NP zien!

Na het korte bezoek aan Port Townsend probeerden we dus snel weg te komen. De goden hadden ons echter tegen ons gekeerd, want vlak nadat we het stadje uitgereden waren, was de weg afgesloten. Er scheen een ongeluk gebeurd te zijn waardoor we een omweg moesten nemen. Dit ging niet in een keer goed, dus het kostte allemaal wat tijd. Toen we eenmaal de goede weg hadden gevonden werden we ineens overvallen door een ontzettend ranzige zurige geur. Het kwam van het water, maar we zijn er nu nog niet achter wat het precies was, alleen dat het ontzettend stonk. Na een minuut of 5 (wat erg lang is in zo'n indringende stank) roken we het niet meer en konden we rustig onze weg vervolgen. Volgende bestemming: het Visitor's Center in Port Angeles. We kwamen er rond half 6 aan en na een kort bezoek aan het toilet en een ranger die ons uitlegde waar we het beste heen konden als we weinig tijd hadden (hij bleek vrijwel alles op de kaart te hebben aangevinkt) gingen we op weg naar Hurricane Ridge, vanwaar je uitzicht hebt op een gletsjerrijke en besneeuwde bergketen. Het was echt fantastisch. De weg er naartoe was wat ongelukkig, omdat het heel mistig was (al de hele dag slecht weer), dus we waren wat bang dat ook op de top niks te zien was. Na een flinke klim op de berg kwamen we echter vrij snel boven de wolken terecht en bereikten we het Ranger Station op de berg. De berg waar wij op stonden was bezaaid met lavendel, wat een heerlijke frisse geur met zich meebracht. Dit op zich is al heel bijzonder, maar het uitzicht was adembenemend. Voor Sebastiaan een reden om zijn statief uit zijn rugzak te halen en veel (héél veel) foto's te maken. Zo hebben we er in ieder geval genoeg. Toen we eenmaal klaar waren met foto's maken en genieten van de geur en het uitzicht liepen we terug naar de auto en zagen we ineens een hert lopen. Hij was lekker aan het grazen en kwam bijna de parkeerplaats oplopen. Een ranger probeerde hem echter weg te houden en het hert liep terug de heuvel op. Daar graasde hij nog wat en scheet hij de hele boel onder, wat ook weer haarscherp op de foto is genomen door onze amateurfotograaf.

Onderweg naar beneden zijn we nog een paar keer gestopt om nog meer foto's te maken van het uitzicht en van watervalletjes die we tegenkwamen. Vervolgens reden we naar de Marymere Falls, waar we een korte hike zouden doen. De weg er naartoe was ook weer prachtig, door bossen en langs meren. Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen zagen we dat de korte hike (ongeveer 3,5 kilometer) gemiddeld anderhalf uur in beslag nam. Wij waren optimistisch en dachten het wel sneller te kunnen. De hike ging door bossen die bezaaid lagen met mos en varens. Het is heel apart om zo'n natuurlijk bos te zien met allerlei soorten bomen en planten en beekjes. Toen kwamen we er achter waarom de hike zo lang duurt: we moesten een flinke klim maken, die daarbij nog vrij steil en glibberig was. Het kostte wat moeite maar we zijn aangekomen bij de waterval en ook dat gaf weer een geweldig uitzicht. Na weer wat foto's (met flits, zonder flits, uit vogelperspectief en uit kikkerperspectief, een verticale focus en horizontale focus, in verschillende formaties: 2 aan 2, 5 tegelijk, slechts 1 persoon) was het tijd om de hike af te maken en weer af te dalen. Na de afdaling zagen we ineens een hert lopen. Leuk, maar die hadden we al gezien. Totdat we zagen dat het hert een jong bij zich had! En nog een! Iedereen riep oh's en ah's en de foto's flitsten rijkelijk. Daar achteraan kwam nog vaderhert en toen huppelden ze met z'n allen snel weg. Heel bijzonder om dat eens te zien in het wild. De verdere terugweg was snel geklaard en het was tijd om naar de eindbestemming te gaan: ons motel in Forks.

Het is een vreselijk troosteloze plaats. Het is de plek waar de Twilight series zijn opgenomen en we begrepen allemaal waarom. Het is een plek waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Alles is vervallen en oud. Ons motel zag er gelukkig goed uit. We brachten de koffers naar de kamer en gingen toen maar snel weer weg om eten te zoeken. Er was niet veel, maar we vonden een diner waar ze vooral hamburgers verkochten. We bestelden allemaal wat en de meesten vonden het lekker. Depi en Iris hadden samen een kipburger die nog half rauw was, dus voor hen was het een iets mindere ervaring. Bovendien vond Depi patat in haar zakje waar een vreemde roze substantie op zat...We zijn er maar snel weggegaan om lekker warm op de kamer te gaan zitten (want wat was het koud buiten!!) Tijd om te slapen en morgen de rest van Olympic National Park te zien, althans een paar dingen die we graag willen zien.

Groetjes!