Dag 10 - Yellowstone dag 3

Hallo allemaal!

Vandaag openden we de jacht op het wildlife van Yellowstone. We aten eerst een teleurstellend ontbijtje en gingen toen maar op weg. We hadden hoge verwachtingen, omdat we naar het meest dierrijke gedeelte van Yellowstone zouden rijden: Lamar Valley. Om daar te komen zouden we door het halve park moeten rijden. Omdat we de zuidkant grotendeels de eerste dag al hadden gedaan, reden we nu via de noordkant. De eerste stop was het toilet. Hier gebruiken ze allemaal sceptic tanks, dus het ruikt niet altijd even fris. Bij deze toiletten stonk het buiten het toilet erger dan erbinnen. Onze eigenlijke eerste stop was de hoogste geiser van de wereld. Als deze tenminste uitbarst. De laatste keer dat dit gebeurde was in mei 2005, en hij is zeer onvoorspelbaar. Hoopvol hebben wij een x aantal minuten staan wachten, maar er gebeurde niet veel. Er kwam vooral veel rook vanaf, de stank viel gelukkig mee. Ons eerste contact met het wildlife die dag was met een konijn. We waren helemaal in de ban van het beest en schoten foto na foto. Tot we op een gegeven moment dachten aan het feit dat wij in Nederland ook konijnen hebben. Dit bleek gelukkig een soort die niet in Nederland voorkomt. Dat maakte het toch wat bijzonderder. We reden verder na even van een uitzichtje genoten te hebben en opnieuw een bezoek aan het toilet te hebben gebracht, en onze volgende stop was Canyon Village.

Hier bevindt zich wat ze noemen de Grand Canyon van the Yellowstone. Dwars door deze canyonlands loopt de yellowstone river. Op drie punten konden we stoppen en van het uitzicht genieten. De eerste stop gaf uitzicht op de diepte van het ravijn, de overkant waar een enorm steile trap naar beneden liep richting de waterval, en een klein stuk van de waterval. Dit uitzicht was al prachtig, maar bij de tweede stop zagen we pas echt hoe groot de waterval was en hoorden we het water de rivier in stampen. Bij de derde stop hadden we een compleet ander uitzicht: namelijk op rood en geel gesteente en een heel diep ravijn. Ook dit was heel erg mooi en we hebben weer genoeg foto's genomen om aan iedereen te laten zien. Bovendien zagen we hier weer een beest rondlopen. Was het een bever? Was het een otter? Het was na bestudering van Sebas' wildlifekaart een geelbuikige marmot. Hij was vrij snel en Sebas moest er achteraan rennen om hem op de foto te krijgen, wat na een beetje klimmen en stuntelen eindelijk lukte. Inmiddels moesten sommige mensen weer naar het toilet en stopten we bij een gift shop / supermarkt. Na een tijdje had iedereen op zijn beurt het toilet bevuild en liepen we nog een rondje door de shop. Ook kochten we hier maar weer eens fruit, om een gezond tintje aan ons eetpatroon toe te voegen. We hadden nog genoeg te doen, en bovendien moesten we nog lunchen, dus we gingen snel weer op weg, nu maar eens naar Tower Fall.

De weg ernaartoe was heel gaaf, door de bergen omhoog en omlaag. Hier zagen we eindelijk waar we echt voor kwamen, een grizzly beer! Er stond een heel lange file langs de kant van de weg en we zagen mensen met de meest absurd grote camera's dus toen we stapvoets langsreden, zagen we gelukkig wat ze er deden. Een prachtige volwassen lichtbruine grizzly liep in berm op zoek naar eten en een plekje in de schaduw. Hij liep rustig rond en keek af en toe naar de omstanders op, maar liet zich niet storen door de camera's en de drukte. Uiteindelijk ging hij liggen in een hol onder een omgevallen boomstam en zagen we een grote bulk pluis en een berenpoot. Dit was het moment waarop Hans aan kwam lopen nadat hij de auto had geparkeerd op een nabijgelegen parkeerplaats. Hij had het mooiste moment van een rondlopende grizzly gemist maar kon hem nog wel spotten in zijn veilige holletje. Opgewonden van deze gebeurtenis hebben we de verdere weg naar Tower Falls uitgekeken naar beren. We merkten al snel dat er met je hersens wordt gespeeld, want ineens lijkt elke rots of zwartgeblakerde boomstam op een beer. Dit weerhield ons er niet van om te blijven uitkijken naar wild, maar helaas werden we teleurgesteld. We besloten bij de Tower Falls te lunchen en namen een hotdog. Een dikke, vette hotdog, niet zo'n beschaafd dingetje, maar een flinke knoeperd. Hij smaakte goed en na opnieuw een toiletbezoek (ja, het zijn er zo'n 8 per dag) was het tijd om weer verder te rijden, richting Lamar Valley.

Onderweg hier naartoe werden we gehinderd door wegwerkzaamheden. Precies waar deze plaatsvonden lag een enorme bizon. Dus iedereen die stond te wachten op door te rijden, maakte veelvuldig foto's van deze ene bizon die we ook eindelijk eens te zien kregen, na allerlei waarschuwingen voor de aanwezigheid van deze beesten in de buurt van ons hotel. Blij als we waren met deze successen in onze wildlifespotting, reden we hoopvol verder naar Lamar Valley. Wat bleek? Hier lagen honderden, misschien wel duizend(en) bizons in de vallei, langs de rivier en langs de weg. Het statief werd er weer bij gepakt en tientallen foto's later reden we helemaal gelukkig weer verder. Op ons wensenlijstje stonden nog bruine beren en wolven. Hoe we de vallei ook afspeurden, beren en wolven kregen we niet te zien. Op elke parkeerplaats bleven we 10 à 20 minuten staan om met de verrekijker alles te inspecteren, maar het resultaat was nul. Het was inmiddels begonnen met regenen en omdat we nog een deel van het park moesten zien, besloten we weg te rijden. Jammer, maar helaas. Bovendien zullen we morgenochtend via deze zelfde weg het park uitrijden naar onze volgende bestemming.

Waar de eerste kuddes bizons zich bevonden, speelde zich inmiddels een vreemd schouwspel af. Het leek of bizons met elkaar aan het vechten waren, maar uiteindelijk hadden we het waarschijnlijk bij het verkeerde eind. We zagen namelijk iets later bizons in paren lopen (mannetje en vrouwtje), waarbij een van beide om de beurt in het zand begon te rollen en vervolgens verder liep. We hebben nog geen idee waar dit voor dient, maar we zijn wel van plan om het uit te zoeken. Toen we eenmaal verder wilden rijden zagen we dat er een zestal bizons op de weg liep, onze richting op. We dachten even dat ze langs ons heen zouden lopen, maar 5 meter voor ons renden ze opeens de vallei in. Heel bijzonder om deze grote dieren van zo dichtbij te kunnen zien. Eindelijk konden we weer rijden en reden we opnieuw door een geweldig landschap richting onze op een na laatste stop van de dag: Mammoth. Opnieuw zagen we een rij auto's staan en weer bleven ook wij staan om te kijken wat er was. Opeens zag Depi een kleine bruine beer lopen en Iris sprong de auto uit om er een foto van te maken. Zij had echter geen idee waar het zich bevond en ze vroeg aan de andere omstanders waar het beertje was. De vrouw begon een heel verhaal te houden over dat moederbeer en babybeer samen uit de bossen kwamen lopen en de weg waren overgestoken om vervolgens hun weg te vervolgen in het dichte bos. Natuurlijk waren inmiddels de beren weg en hebben we het jonkie niet kunnen aanschouwen. Een beetje teleurgesteld reden we verder.
In Mammoth kun je de hot springs vinden, termische bronnen die zich verspreid over een berg bevinden. We begonnen helemaal bovenaan de berg, waar we uiteraard naar toe reden, want lopen op deze hoogte is niet aan ons besteed. We zagen termische bronnen die volledig verkalkt en bezaaid met bacteriën waren. Aan de rand van de bronnen was liep er een hete waterval naar beneden, een vreemd gezicht. Sebastiaan en Iris besloten te wandelen naar beneden, langs meerdere bronnen, terwijl de rest met de auto terug zou gaan en ons op zou wachten bij de lower hot springs. De wandeling leidde ons langs verschillende hete bronnen, waarvan er een echt mooi was. De rest van het landschap was saai en dor. We wilden een pad naar de verst gelegen parkeerplaats naar beneden nemen, maar deze bleek afgesloten te zijn. We moesten dus helemaal teruglopen naar de splitsing waar we de andere weg konden nemen. Het was inmiddels heel donker boven ons geworden en de eerste spetters vielen op onze schouders en hoofd. Het was tijd om er maar een beetje tempo achter te zetten. Ondertussen keken we steeds met de verrekijker naar beneden of we de anderen al zagen staan. Twee keer vergisten we ons: er stond precies eenzelfde auto op de parkeerplaats, maar er stonden heel andere mensen bij. Eindelijk kwamen we beneden en zagen we gelukkig de rest van het gezin. Zij bleken foto's gemaakt te hebben van de hete waterval en nog een aantal termische bronnen gezien te hebben. We moesten nu alleen de lower hot springs nog bekijken, en terwijl Sebas in de auto bleef zitten, liepen de andere vijf in de steeds harder vallende regen naar de onderste bronnen toe. Het was zowel van veraf als van dichtbij een bijzonder gezicht. De kleurveschillen, de textuurverschillen van de grond en het dampende water dat er vanaf komt, is een bijzonder gezicht dat je niet snel ergens anders zult tegenkomen. Koud en een beetje nat als we waren, wilde we nu wel eens naar ons volgende hotel, om in te checken, op te frissen en te eten. Het was niet lang meer rijden, ongeveer een kwartiertje. We arriveerden dus vrij snel en zochten onze kamer op. We waren even bang dat het net als vorige keer een klein kamertje met twee bedden en een bank zou zijn, wat gedeeltelijk bleek te kloppen. In de kamer bevonden zich inderdaad twee bedden en een slaapbank, maar de kamer was een flink stuk groter, met twee aparte slaapkamers en een keukentje. We besloten te tossen om wie op de slaapbank moest. We klapten het ding uit en zoals alle slaapbanken was dit ook voor geen enkel levend wezen gezond. Het piepte en het kraakte en als je er op ging zitten zakte je zowat tot de vloer, dus we besloten het matras op de grond te leggen en de bank weer in te klappen. Een stuk beter voor je rug en je humeur. Uiteindelijk waren Kahman en Niko de pineut, en mochten de andere vier op een heerlijk bedje de nacht doorbrengen.

Het laatste wat we moesten doen was eten. Niko had op weg naar het hotel een restaurant gezien en na een rondje door het dorpje (twee straten) te hebben gereden besloten we bij dat restaurant te gaan eten. Toen we erheen liepen vanaf de parkeerplaats zagen we dat de deur van de keuken open stond, en dat het er niet bepaald fris uitzag. De jongen die ons kwam serveren zag er ook niet bepaald jofel uit, met zijn kapotte broek en vieze shirt, maar gelukkig was de steak heerlijk. We hebben heel goed gegeten en zijn moe maar voldaan weggegaan, hebben een rondje langs de kitscherige giftshops gelopen en zijn toen maar teruggegaan naar het hotel. Hans en Depi moesten in de lokale supermarkt wat boodschappen halen, wat een hele klus bleek omdat ze vrijwel niks hadden. De rest lag ondertussen lekker in het zwembad (het beste zwembad tot nu toe) en de jacuzzi (heet, maar wel goede bubbels). Na een tijdje was het tijd om te douchen en slapen, want morgen hebben we een lange rit (bijn 600 km) te voltooien, naar Gillette, Wyoming. Later meer!

Groetjes!