Dag 11 - van Yellowstone naar Gillette

Howdy folks!

Een vroege dag vandaag, want we hadden een lange rit voor de boeg. We zouden dwars door Yellowstone rijden, waarbij we opnieuw langs Lamar Valley zouden komen. Sebastiaan zat klaar met verrekijker en fototoestel om opnieuw de vallei af te speuren. We werden weer verrast door een hele kudde bizons die de weg overstaken. Het duurde een minuut of 10 waarbij mannetjes, vrouwtjes en jongen de weg over renden en een stofwolk aan zand achterlieten. Op momenten dat er geen bizons op de weg liepen, verwachtten we dat de auto's voor ons zouden doorrijden, maar niks was minder waar. Ze bleven gewoon staan wachten totdat de allerlaatste bizon was overgestoken. Eindelijk konden we dan doorrijden. De volgende hindernis was een stuk weg waar werkzaamheden plaatsvonden. Minutenlang werden auto's van beide kanten staande gehouden. Gelukkig gebeurde er wel wat: een enorme adelaar kwam aanzweven en ging zitten op de top van een boom. We konden nu eens goed inzoomen met de camera en de verrekijker rustig scherpstellen. Na een aantal minuten mochten we weer doorrijden en konden we naar het geliefde Lamar Valley doortuffen. Weer lag de vallei bezaaids met kuddes bizons, maar andere wilde dieren konden we niet vinden. Teleurgesteld reden we door, maar ineens rees er hoop, omdat we in een beerrijke omgeving reden. We zagen opeens weer tientallen auto's langs de kant van de weg en mensen met telelenzen en campingstoelen langs de kant van de weg zitten. We speurden de hele bosrand af en ineens zagen we het! Geen beer, maar een wolf! Iedereen riep als een wilde tegen Hans dat hij de auto in de greppel langs de kant moest zetten en hij gehoorzaamde zonder tegensputteren. Sebastiaan sprong uit de auto, maar een ranger gebood ons door te rijden tot de volgende parkeerplaats. Dit deden wij natuurlijk, maar ook daar was geen plek meer. Bovendien was deze plek ver van waar we Sebas hadden achtergelaten, dus besloot Hans de auto te keren. Gelukkig was er nu een plekje vrijgekomen op de eerste plek waar we stilstonden en konden we de wolf spotten. We hoorden van Sebas dat er een hele roedel was, dus met de verrekijker speurden we de omgeving af. Al snel zagen we er vier lopen, waarvan er twee riviertje overstaken en een stukje bos in leken te lopen. Al vroeg werden we weer weggestuurd door de ranger. We moesten verder van de weg af gaan staan. Gelukkig gehoorzaamden we onmiddelijk, want ineens zagen we dat de wolven niet het bos in waren gelopen, maar dat er een enorm karkas van een hert in een deel van het riviertje lag waarvan ze aten en waaraan ze trokken om het het land op te krijgen. Het was echt geweldig om dit van zo dichtbij te zien. Met het blote oog was het al heel goed te zien, maar met de verrekijker leek het alsof we er vlak naast stonden. Van een andere Nederlander begrepen we dat de wolven 's nachts aan de jacht waren begonnen, en het hert de bossen uit hadden gedreven. Om 6 uur 's ochtends hadden ze het beest te pakken gekregen en tot een paar uur voordat wij kwamen lag het karkas vlak bij de weg. Sinds die tijd hadden de wolven het karkas meegetrokken en had de leider van de roedel er als eerste van gegeten. Nu waren de anderen aan de beurt. Sommigen zaten al uren toe te kijken en het zag er niet uit of ze van plan waren snel weg te gaan, maar wij hadden helaas de tijd niet om er meer van te zien, want we moesten en nog een flink stuk rijden, en we moesten weer naar het toilet. Gelukkig zagen we snel nadat we bij de wolven waren weggereden een standplaatsje met een toilet. We stapten uit de auto en we werden gelijk overvallen door een ontzettende zure stank. Niko ging als eerste de wc-hok binnen en kwam sneller dan normaal weer naar buiten. Iris ging met een vest om haar hoofd gebonden het toilet binnen en kneep zo hard als ze kon het vest om haar neus dicht zodat ze alleen door haar mond hoefde te ademen. Toen ze weer buiten kwam dacht ze dat het veilig was om haar neus weer los te laten, maar de stank was zo doordringend dat ze op bijna 20 meter van het toilet nog de stank rook en kokhalsend naar de auto rende. De rest ging toch ook maar en zowel Depi als Kahman kwamen misselijk de wc uit. Depi had het vest van Iris om haar hoofd gebonden en kwam zo naar de auto toegelopen om maar niks te hoeven ruiken. Het hielp niet. Niet tegen de stank welteverstaan. Het hielp ons wel aan een beter humeur, want het was ontzettend grappig. Hans zat ondertussen rustig in de auto te wachten en had niks geroken. Bij Iris was de stank echter helemaal in het haar doorgedrongen en na een snufje aan een lok kon Hans zich enigszins indenken hoe erg het moet hebben gestonken. Met de ramen open om de stank uit haar en neus weg te laten waaien, reden we verder.

We zouden na Yellowstone over de Beartooth Highway rijden, de mooiste route van heel Amerika. Het begon al erg mooi tussen de bomen. We reden omhoog en omhoog en al snel hadden we een heel mooi uitzicht over de bergkammen. Iris vroeg Sebas een foto te maken, maar in zijn enthousiasme had hij bij de wolven al ongeveer 50 foto's geschoten. Daardoor hadden ze nog maar 80 foto's te maken en wilde hij zoveel mogelijk sparen omdat hij er van overtuigd was dat er nog veel mooiere uitzichten te bewonderen zouden zijn. Gelukkig was hij zo vooruitziend, want wat we later tegenkwamen was ongelooflijk. De bomen, de planten, de bloemen, de meren, de zigzaggende weg, het uizicht over al deze dingen, was adembenemend. We kwamen boven de bomengrens en reden tussen kale bergtoppen door waar eeuwige sneeuw ligt. Vlak langs de kant van de weg lag er een flink pak sneeuw waar we nog even met sneeuwballen hebben gegooid en er ineens weer achter kwamen waarom sneeuw tegelijk leuk is (sneeuwballen en sneeuwpoppen maken) en niet leuk is (gladheid!). Na even met 18 graden in de sneeuw gespeeld te hebben reden we verder naar het uitzichtpunt waar je het allermooiste uitzicht hebt over de hele bergkam. Sebastiaan wist niet meer of hij het uizicht in Yellowstone of dit uitzicht het mooiste vond, vermoedelijk allebei even mooi. Het was echt waanzinnig. Toen reden we verder en keken we zo de ravijnen in van de beartooth bergkam. Het hele gebergte behoort tot de Rocky Mountains en als je ziet wat voor enorm gebied dit stukje al behelst, is het niet voor te stellen hoe groot de Rocky Mountains eigenlijk zijn. Op een later uitzichtpunt waren gelukkig weer toiletten en we vermoedden al dat ook hier gebruik werd gemaakt van sceptic tanks. Het is niet voor te stellen hoe ranzig ook deze weer waren. De stank was niet zo overweldigend als bij het toilet in Yellowstone van die ochtend, maar kennelijk hadden verschillende mensen aan een verschrikkelijke racekak gezeten, want bijna alle toiletten zat onder deze bruine substantie. Snel maar de gedachten verzetten en van het uitzicht genieten, totdat we chipmunks zagen rondrennen. We hadden nog wat crackertjes in de auto waarmee we de chipmunks besloten te lokken en voeren. Sommigen waren wat huiverig, anderen kwamen gerust van het voer in je hand eten. Eentje kwam wel snuffelen maar was kennelijk erg kieskeurig, want veel meer mensen stonden met eten in hun handen, maar deze chipmunk wilde geen crackers en geen chips. Na een tijdje beseften we dat het een beetje vreemd was om eekhoorntjes te voeren terwijl we van ons leven niet meer op zulke hoge bergen zouden staan om van het uitzicht te genieten, dus toen gooiden we de rest van de crackers voor de chipmunks neer en keken we weer over de railing naar de afgrond. Na een tijdje besloten we weer te lange rit te continueren en raceten we naar beneden. De rit voerde ons verder langs saaie, lege gebieden door Montana. Veel mensen vielen in de auto in slaap, totdat het tijd was voor de lunch, die erg tegenviel, maar toch de magen vulde. Het was tijd om verder te gaan en wat we zagen was nog meer saai, leeg landschap.

Volgens Sebas zouden we tussen Buffalo en Gillette 58 mijl rijden zonder ook maar iets te zien. Al snel bleek dit maximaal 54 mijl te zijn, maar onderweg zagen we gewoon afritten en enkele woningen, dus helemaal leeg was het niet. Om 19.00 uur kwamen we na een rit van bijna 10 uur aan in Gillette en we vroegen gelijk om de kamersleutels. Na de koffers daarheen gebracht te hebben, wat elke dag weer een flinke klus is, sprongen we in de auto om 20 meter verder bij de Pizza Hut te gaan eten, op z'n Amerikaans. Een flinke pizza en aardig wat vet later reden we weer naar het hotel toe en gingen Depi en Hans een wasje draaien en de kinderen het zwembad in. Nu zitten we even in de lobby, omdat de internetverbinding heel slecht is in het hotel. Foto's zullen daarom niet vandaag geplaatst worden, maar hopelijk wel morgen. Dus morgen meer!

Groetjes!