Dag 7 - Bryce National Park

Hallo trouwe lezers!

Vandaag zijn we ontzettend vroeg opgestaan om te vertrekken naar Bryce. Het is hier een uur later dan waar we de vorige dagen zaten, dus voor het gevoel stonden we om half 6 op, ook al was het dus half 7. Ach, best te doen. Zeker voor degenen die liever niet in een motel slapen (Depi). We gingen maar niet meer ontbijten in het café (het motel had geen ontbijt inclusief), dus reden we om 7uur weg. Er was niemand op de weg dus we reden rustig met een weids uitzicht voor ons. We zagen weer een bijzondere rotsformatie, die ons eindelijk uitleg gaf over de naam Mexican Hat. Het leek net alsof het een persoon met een sombrero op was. Geinig. Foto en verder. Depi had de wegenkaart op schoot en zag een kortere route richting National Bridges National Park, een park met 3 natuurlijke bruggen waar we ook een kijkje wilden nemen. We namen de afslag en kwamen al snel waarschuwingsborden tegen met daarop plaatjes van een steile weg naar beneden, gravelwegen en scherpe bochten. Stug reden we verder, totdat er steeds meer van die borden kwamen. Hans wilde het risico niet nemen en we reden terug. Wat hadden we nou geleerd: Houd je altijd aan de oorspronkelijke route! Dus we reden verder over de normale weg, met een lege maag en enkel wat koekjes en chips in de auto. De koek was zo op, maar het was niet veel. Met een lege maag reden we richting National Bridges. Eenmaal daar aangekomen zagen we dat we 9mijl moest rijden om de 3 bruggen te kunnen zien. We besloten het niet te doen, met een teleurgestelde Hans als gevolg. Maar hij zeurt niet hoor, hij rijdt gewoon door. We hadden immers nog een lange weg te gaan. We kwamen mooie stukken landschap tegen, maar er leek geen eind aan te komen. Drie uur lang reden we zonder ook maar enig teken van leven te zien. Geen dorpen, geen auto’s, alleen maar bergen, bomen en struiken. We kregen meer en meer honger, want we hadden natuurlijk nog niet ontbeten. Op de kaart zagen we dat we dichter bij een dorpje kwamen, Hanksville heette het. Daar hoopten we te kunnen eten. Dus beten we door tot we daar waren. We kwamen bij Hanksville aan en zagen alleen maar een tankstation en twee huizen. Hoe konden ze dit als dorp op de kaart zetten? Maar wij waren allang blij dat er een tankstation met winkeltje was. Dus kochten we te eten, te drinken, ijs voor in de koelbox en reden we weer verder. Na uren van mooie natuur en rustige wegen, kwamen we aan bij Bryce National Park. Het is een park met rotsen die lijken op stalagmieten. Je kon naar beneden wandelen, maar daar hadden wij geen zin in. We wilden een beetje snel alles zien (de kinderen dan, Depi en Hans willen onder het mom van we-zijn-al-oud-en-komen-hier-waarschijnlijk-nooit-meer alles goed bekijken), want we moesten ook nog 2 uur naar Zion rijden. Dus keken we een beetje, reden we weer een stukje naar het volgende punt, keken we weer een beetje en uiteindelijk reden we na ruim een uur weer verder. Hans dacht lekker een laatste stuk rechtdoor te kunnen rijden, hij was ontzettend moe, maar in plaats daarvan hadden we bij Zion alleen maar bochten. Haarspeldbochten. Ondertussen wilde hij ook wat zien, want het was echt prachtig, maar hij moest ook goed opletten. Kapot was –ie toen we aankwamen, maar we moesten ook nog eten. Dus inchecken (de receptioniste leek op Ozzy Osbourne en leek niet helemaal goed bij d’r kokosnoot) en de kamer bekijken. Toen reden we een stukje terug om daar te gaan eten. We hadden al wat gevonden in een van onze reisgidsen, dus dat was makkelijk. We hadden lekker gegeten, wilden nog een beetje kijken bij de giftshops, reden weer terug naar het hotel omdat we moe waren en gingen slapen. Alleen Sebas moest om half 10 nog even een duik nemen. Het zwembad sloot om 10uur, dus dat kon nog. Hij zwemmen, wij rustig aan doen. Toen was het tijd om te gaan slapen, want de volgende dag gingen we naar Zion en daarna naar……Las Vegas baby! Later meer!

Groetjes van ons allemaal