Dag 21 - San Diego

Hallo allemaal!

Eerst even nieuws over Sebas z’n kies, want daar vragen veel mensen naar. De ontsteking is nu over, hij heeft de antibioticakuur net afgerond. De voorgeschreven pijnstillers heeft hij maar een paar dagen genomen, daarna had hij nog net genoeg pijn voor lichte Advil waar ibuprofen in zit. Het gaat nu dus weer goed, maar eenmaal terug in Nederland zal hij wel een afspraak met de tandarts moeten maken, omdat zo’n ontsteking makkelijk terug kan komen. Goed, verder tot de orde van de dag (alvast excuses voor de lengte van het verhaal):

Vandaag was het de beurt aan Seaworld. We hadden lekker laat afgesproken (half 10), omdat we er toch tot ’s avonds laat zouden blijven voor het vuurwerk. Ontbijt hadden we in het hotel, wat niet gratis is, omdat het een onafhankelijk restaurant is. We hebben heerlijk gegeten, en daar betaalden we dan ook wel een prijsje voor. De wc bij Hans en Depi was verstopt (hoe kan dat nou?!), dus alle toiletbezoeken werden bij de kinderen, of in het restaurant afgelegd. Toen we klaar waren konden we weg. Seaworld is maar een kwartier rijden hiervandaan, dus we waren er zo. Op de borden bij de parking zagen we dat je een Preferred Parking hebt, wat 5 dollar meer kost dan de gewone. Hans vroeg wat het inhield, en op het antwoord dat het betekent dat je dichter bij de ingang staat, antwoordde hij: Than we prefere that. We prefere Preferred Parking. De jongen in het hokje vroeg waar we vandaan kwamen en op dreef als Hans was zei hij: From the Netherlands. We’ve travelled 4000 miles just to come here, so do we get the front row now? Maar dat kon de jongen niet beloven. Om aan te geven dat je betaald hebt voor Preferred Parking moet je je knipperlichten aanzetten, maar Hans zei dat hij die niet had. Aardig als de jongen was, wees hij ze even aan en lachte hartelijk. We reden verder en werden keurig doorverwezen naar de goede parkeerruimte. Heerlijk, zo dichtbij de ingang van het park. We hoefden ook al niet in de rij te staan om kaartjes te kopen, dus we konden zo naar binnen. Eenmaal binnen gekomen gingen we eerst even een inventarisatie voor de dag maken. Het plan was om eerst de twee ‘grote’ shows van de dolfijnen en Shamu de orka te doen. Ineens zagen we een levensgrote knuffel-Shamu staan. Kahman en Iris stonden meteen in de rij, tussen alle kleine kindjes, om met hem op de foto te kunnen. Daarna gingen we even langs de otters, die lekker aan het spelen waren. De dolfijnenshow begon bijna dus we liepen de enorme mensenmassa die daarheen ging achterna. Het stadion zat al aardig vol, maar wij konden er nog bij. De dolfijnen waren heel leuk, met hun staart doorweekten ze de mensen die op de eerste 12 rijen zaten. Leuk om te zien, maar wij zweetten ons kapot! Ze hadden 25 graden C voorspeld, maar daar zaten we al dik overheen hoor, want zittend zweten doe je niet zomaar bij een milde 25 graden. De show was verder weinig spectaculair, maar wel leuk. Daarna gingen we meteen door naar Shamu, die pas 3 kwartier later zou optreden. We wilden echter nat worden, dus moesten we vroeg gaan. 3 kwartier lang zaten we te zweten en werden Iris en Hans zo rood als kreeften, we verbrandden zowat levend. Niko, Sebas en Kahman zaten op rij 3, omdat ze zeiknat wilden worden. Hans, Depi en Iris zaten iets hoger, omdat ze wel nat wilden worden, maar niet té. Uiteindelijk begon de show, dachten we. Eerst kregen we nog een zielig verhaal over hoe dapper “onze” soldaten en veteranen wel niet waren. Er werd geklapt en gejuicht, zo hypocriet als de Amerikanen zijn, want hoeveel veteranen hebben wij al niet op straat zien bedelen voor geld en eten. Zo goed wordt er dus voor ze gezorgd, en zo belangrijk zijn ze dus. Goed, toen kregen we een introductiefilmpje over een jongetje dat een orkastaart vijlt uit hout, een orka ziet en erheen gaat met z’n bootje. De twee worden vriendjes, en toen kwam een van de orkatrainers tevoorschijn, alsof hij het opgegroeide jongetje van toen was. Zo Amerikaans, vreselijk zoetsappig. Vier orka’s waren er, en geeneen heette er Shamu. Nep dus. Maar ze sprongen wel hoog. Er kwam nog een vijfde, menselijke, orka bij, die op een van de orka’s ging staan, springen, lopen, etc. Het was allemaal wel leuk, maar weinig spectaculair. De 5 voorste rijen, inclusief de rij waar Niko, Kahman en Sebas zaten, werden flink natgemaakt door de orka’s. Hans, Depi en Iris wachtten en wachtten en wachtten. De show was afgelopen, en geen druppeltje water hadden ze op zich. Teleurgesteld en verhit gingen ze het stadion uit. Iris en Hans richting auto, die nu gelukkig dichtbij stond, om zonnebrand te smeren. Lekker de airco aan en smeren maar. De anderen gingen plassen en we spraken af bij een kraam met Healthy Food (wat we echt wel een keer kunnen gebruiken). Daar aten we in de schaduw en daarna gingen we naar de haaien en zeekoeien. Eerst kijken hoe lang het duurde om Elmo in 4D te zien. Lang, iedere 3 kwartier begon een nieuwe, maar er stond nergens hoe lang het nog zou duren tot de volgende. Er stond ook nog een lange rij. We gingen onderweg naar de haaien nog twee aquaria binnen, maar dat stelde niet zo gek veel voor. We hebben zeesterren aangeraakt en bij de haaien stond een enorme rij. Was er een show?! We sloten aan en schuifelden rustig richting ingang. Daar pas stond een vrouw van het park te roepen dat je niet in de rij hoeft te staan, dat er genoeg ruimte is, maar dat meteen bij de ingang kleine haaien zwommen. Kleine haaien zijn niet boeiend, we willen grote! Die zwommen iets verderop en als je naar beneden liep kon je onder een halve buis door lopen, zodat de haaien boven en naast je zwommen. Hadden we ook in Orlando gezien, maar de twee aanhangers nog niet. Het is wel een gek gezicht. Daarna naar de zeekoeien, enorm logge beesten, en heel leuk! Ze zijn heel sloom en eten alleen maar sla. We wilden nog meer zien en gingen naar de puinguins. In deze Seaworld hebben ze er ongeveer 300, van verschillende soorten. Ze zitten achter glas en met een loopband ga je erlangs. Je ziet ze lopen, springen, duiken, zwemmen, vallen, echt heel schattig. Toen naar de ijsberen. Het was er een en hij lag te slapen, maar we konden hem van dichtbij zien. Verderop een walrus, die echt ranzig aan het eten was. Er zat dik glas tussen en je zag hem onder water steeds z’n eten herkauwen. Dan stopte ie zijn visjes in z’n mond en even later kwam het er weer uit, en floep, daar ging het weer naar binnen en zo nog een tijdje verder. Hij kwam met zijn kop boven water en liet een enorme boer die je zelfs door het dikke glas luid en duidelijk kon horen en toen volgende het hele riedeltje opnieuw. Snel verder! We wilden een attractie doen, een soort waterachtbaan. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan, en al die tijd heeft Depi buiten staan wachten want die houdt wel van waterdingen, maar niet van achtbanen. Er stond nog een vreselijk gezin voor ons met adhd-kinderen (alle Amerikaanse kinderen hebben ADHD, ze krijgen echt veel te veel suiker en staan met z’n allen te stuiteren en te gilen). Het jongste kind was echt heel erg. Dat hing maar om iedereen heen, schopte, sloeg, gilde, rende, sprong, en zo ging het maar door. Met z’n vijven hoopten we dat hij net te klein zou zijn en niet in de attractie mocht, en op het moment van de waarheid werden we teleurgesteld. Hij mocht doorlopen. Dan maar nog ergere dingen wensen. Dat hij onderweg uit het bootje zou vallen, omdat hij te klein was, en dat wij er met onze boot nog even flink overheen zouden varen. Zó irritant was hij dus. Goed, de rit was echt spectaculair, maar daarna moesten we eten. Eigenlijk wilden we dineren bij Shamu, maar het werd een slechte snackbar. Ze serveerden er zogenaamd gezonde en lekkere dingen, maar alles was oud en vies. Gelukkig hadden we een groot stuk chocoladetaart als toetje genomen. Daarna een Elmo kopen en Elmo in 4D zien, want de rij was een stuk korter en we wisten dat dit de laatste show van de dag zou zijn. Dus daarheen, maar Depi een beetje chagrijnig, omdat ze heel graag in de wildwaterbaan wilde, maar het was nu koud. Iris en Sebas wilden wel nog heel graag na de 4D film en uiteindelijk kregen we Hans en Depi mee in de rij. We konden zo doorlopen, maar al snel zagen we hoe mensen eruit kwamen; doorweekt van top tot teen. Koud als we het hadden wilden de leden van de familie Divendal de rij uit, maar omdat Iris het zielig vond voor Sebas als hij alleen ging, ging ze toch maar mee. Leuk praatje gehouden met mensen achter ons die een shirt van het NL elftal droegen maar Amerikaans waren, en toen konden we cirkel in. Leuke rit, maar raad eens wie er het allernatst uitkwam? Natuurlijk degene die eigenlijk uit de rij wilde stappen, Iris. Ze was er niet zo blij mee toen ze nog moest lopen en wachten op het vuurwerk. We wilden nog steeds een grote Elmo kopen of winnen, maar die in de winkel waren niet zo mooi, dus gingen we naar de Arcade. Daar waren grote te winnen, maar natuurlijk hadden wij niet veel geluk. Iris zag een vrouw met 2 Elmo’s lopen en vroeg bij welke kraam ze ze het gewonnen. Niks gewonnen dus, ze had een bak met ringen gekocht voor 10 dollar en daarbij krijg je een gratis Elmo. Wij naar die kraam, 10 dollar geven voor een bak ringen, die we allemaal gegooid hebben, maar geen een om de flessen. We kregen een foeilelijke Elmo en bij de tweede keer vragen ging de jongen bij de kraam een betere voor ons zoeken. Hij was nog steeds niet helemaal mooi, maar niet zo mismaakt als de eerste. Niko vond het ringenwerpen zo leuk, dat hij nog een bak voor 10 dollar kocht. Elmo nummer 2. Iris, Sebas en Hans waren naar een andere kraam gelopen om een andere Elmo te winnen, maar ze hadden geen succes en toen ze terugkwamen bij de flessen zagen ze ineens een enorme Bert (van Ernie) staan naast Niko. Bleek dat Depi een ring om een van de flessen had gegooid en mocht uitkiezen wat ze wilde. Bert natuurlijk! Hij is bijna even groot als Kahman en Depi. Het was inmiddels al bijna tijd voor het vuurwerk van 21.50 en we liepen naar een mooi plekje. Het was heel mooi en we hadden goed uitzicht. Toen was het wel tijd om weg te gaan. Met Bert onder de arm en soms op de rug liepen we naar de auto. Depi begon al over het achterlaten of weggeven van Bert, maar dat wilde de rest absoluut niet. We hadden toch een nieuwe koffer nodig om al onze beesten (2 beertjes, 2 panda’s, 3 elmo’s, een leeuw en een ijsbeer) in te doen, dus dan maar een grotere waar Bert ook in past, gevouwen welteverstaan. Of anders verzenden we hem met UPS..We stapten in de auto, Iris nog steeds zeiknat en we reden moe en voldaan naar het hotel. Lekker slapen, want de volgende dag zouden we naar Mexico gaan. Daarover later meer!

Groetjes van ons!