Dag 9 - Yellowstone

Hallo allemaal!

Ook deze een dag verlaat, maar hij is er! Dag 10 volgt morgen (voor jullie ochtend), hopelijk tegelijk met dag 11.

Vandaag was het tijd om extra vroeg op te staan, want we hadden een druk schema. We gingen namelijk beren bekijken op anderhalf uur rijden van Yellowstone. Daar wilden we pas om 14.00 uur zijn, maar we wilden onze tijd niet verdoen met uitslapen en dat soort ongein. Rusten doen we wel als we thuis zijn. Dus hadden we besloten om naar Yellowstone te gaan en een korte hike te doen. Sebas had in zijn boekje een hike gevonden die zou leiden naar de Mystic Falls, een makkelijk hike van ongeveer 4 kilometer. Het was nog heerlijk rustig in het park en we reden vrij snel naar het begin van de trail toe. Koud als het 's ochtends kan zijn hier, hadden we allemaal lange broeken en vesten aan. We merkten al vrij snel dat dit volkomen overbodig was geweest: het zonnetje scheen al aangenaam op ons bolletje en we begonnen met een lekkere temperatuur aan de wandeling. We besloten al vrij snel de korte versie te doen: naar de waterval en terug, in plaats van een rondwandeling. We zitten hier namelijk op een flinke hoogte (ongeveer 2275 meter) dus ademhalen gaat niet altijd even makkelijk, vooral niet bergopwaarts. Bovendien werden we bovenmatig gewaarschuwd voor de aanwezigheid van beren, dus we probeerden maar zoveel mogelijk geluid te maken. Zoveel dat waarschijnlijk alle wildlife in een spanne van 5 kilometer zich had verscholen. Deze geluidproductie zorgt er natuurlijk voor dat je nog sneller een zuurstoftekort krijgt, dus we hielden het niet heel lang vol. Kahman riep bovendien alle beren op om naar ons toe te komen, waarop iedereen antwoordde dat we ze toch liever op een afstandje in een valei zagen, niet in een dichtbegroeid bos waar we bovendien van de rand in de afgrond gegooid konden worden. Na een half uurtje kwamen we uit bij de waterval, wat ons (bijna) alle moeite deed vergeten. Het uitzicht was adembenemend met de enorme waterval, de rivier die onder ons suisde en de berg die begroeid was met gewassen en bloemen van allerlei kleuren. De meesten van ons waren al moe, maar Sebas besloot in zijn eentje de volledige hike af te maken. De rest van ons keerde terug via dezelfde weg als we gekomen waren, maar iedereen maakte zich toch enigszins zorgen of Sebas, volledig onvoorbereid zonder waarschuwingsfluitje en berenspray, wel veilig zou terugkomen bij de auto. Hij zei echter dat hij wist wat hij moest doen als hij een beer tegenkwam, namelijk met je vest omhoog staan en luid schreeuwen. Wij hadden hier onze twijfels over, maar hij hield vol dat dit echt de manier was.

De terugtocht verliep voor 5 van ons vrij geruisloos, behalve dat we weer zoveel mogelijk geluid probeerden te maken. Deze keer gingen we grotendeels bergafwaarts waardoor we makkelijker meer geluid konden produceren. De terugkeer was een feit toen we terugkwamen bij het bord aan het begin van de trail. We hadden tijdens de terugweg een discussie gehad over wat je moest doen als er een beer op je afkwam. Iris zei dat je moest gaan liggen en moest doen of je dood was, maar de rest was hier niet zo zeker van. Bij het bord hing een beschrijving van wat je in verschillende fasen van de ontmoeting met een beer moest doen: vooral geen geluid maken, geen oogcontact maken, proberen voorzichtig achteruit te lopen tenzij dit de beer lijkt te triggeren om achter je aan te komen en wanneer dit laatste gebeurt, gaan liggen en dood spelen, Dus niet als een gek met je vest boven je hoofd gaan schreeuwen. Des te groter groeide de angst dat Sebas niet veilig zou terugkeren, mocht hij een beer zien. We besloten rustig te gaan zitten wachten, het zou naar onze inschatting niet langer dan een half uur mogen duren voor hij terug was. Met een kleine verrekijker speurden we af en toe de lange rijen bezoekers af op zoek naar Sebas. Na ongeveer 20 minuten zagen we in verte met het blote oog dat hij weer veilig naar ons terug liep. Dit gaf toch wel een gevoel van opluchting. Hij was helemaal nat van het zweet en vertelde dat hij over 20 cm brede paadjes moest lopen waarnaast gelijk een afgrond lag. Op een bepaald punt moest hij zelf met zijn billen tegen de berg opzij over het paadje glijden om veilig verder te kunnen. De omschrijving in zijn boekje dat het een makkelijke hike zou zijn was dus niet bepaald accuraat. Hij zei dat het helemaal de moeite waard was geweest omdat hij een fenomenaal uitzicht had gehad, zo mooi had hij nog nooit gezien. Wij waren alleen maar blij dat hij weer veilig terug was en we besloten ons in de hotelkamer even op te frissen voordat we naar de beren gingen. Een paar kilometer voor de uitgang zagen we een hele file van auto's en mensen, dus bij ons gingen gelijk de alarmbellen af. In onze zoektocht naar wildlife wilden we het liefst beren zien, dus iedereen riep dat er vast een beer moest zijn. Hoe we ook de hele vlakte afspeurden, geen beer te zien. Dus Iris vroeg aan een van de omstanders wat er te zien was. Het antwoord was enigszins teleurstellend, want deze hadden we eerder al eens gezien: een adelaar. Ze had echter een jong bij zich, deze zat nog op een boomstam. We hebben het jong snel op de foto genomen en zijn toen maar weer doorgereden. Toen pas zagen we hoe lang de file naar het park toe was geworden, we reden en reden en reden, de hele weg stonden er auto's achter elkaar stil, omdat er een paar vooraan naar de adelaar wilden kijken. Waren wij even blij dat we het park uit gingen!


De weg naar de beren was een 86,7 mijl lange weg, waarbij we 86,6 mijl rechtdoor moesten. De rit ging sneller dan verwacht, dus in plaats van 14.00 uur zouden we 13.30 uur aankomen. We moesten alleen nog even lunchen, en we besloten een afrit te nemen waar veel etenstenten waren. Zoals gewoonlijk reden we de straat een keer op en neer en stopten we maar bij wat we kenden: subway en mcdonalds voor een broodje en een salade. Toen gingen we weer verder en zo kwamen we toch om 14.00 uur aan bij het berenpark. We schreven ons in voor een rondrit met een busje door het park. Tijdens deze rondrit kregen we uitleg over het park en de dieren die zich er bevonden. Ook kregen we per tweetal een bak met voer waarmee we de herten en de beren mochten voeren. Het was echt ontzettend grappig om te zien hoe de beesten het eten met hun bek dan wel met hun poten. Toch was het ook wel een beetje een zielig gezicht hoe ze bijna bedelden om eten. Het begint toch een beetje op een circusact te lijken. Wij plaagden de beren echter niet door ze eten voor te houden en het uieindelijk niet te geven. We gooiden ze allemaal ongeveer evenveel toe zonder te dollen. Als vliegen op stront, of eerder al beren op de honing kwamen ze achter de wagen aanlopen op weg naar de volgende stop, waar ze opnieuw te eten zouden krijgen. De opdracht van de tourguide om de beren op te roepen om te komen eten was daarom ook volkomen overbodig: ze stonden er bijna eerder dan wij. Na ongeveer een uur was de tour afgelopen en al het voer vergeven. Het is een heel bijzondere ervaring om zo dichtbij volwassen beren te komen. We hadden zowel grizzly's als bruine beren gezien op een afstand van soms wel minder dan 2 meter.

We moesten nog een paar uur doorbrengen op het park, dus we besloten eerst maar even de zinderende hitte te verruilen voor een bezoekje aan de giftshop, waar ze uiteraard van alles met beren verkochten. We zochten wat dingetjes uit, rekenden af, en stonden weer buiten. Dan maar wat drinken, de kinderboerderij bezoeken en hertjes voeren. Om 17.00 uur was het eindelijk tijd voor het allerleukste onderdeel: jonge beren de fles geven! We kregen eerst instructies en mochten vervolgens een voor een 6 jonge beertjes voeren. We gaven ze de fles en mochten ze aaien over hun koppie en rug. Het was echt ontzettend gaaf! De kleintjes zijn ontzettend ondeugend en willen constant met hun pootjes de fles of je arm vasthouden. Ze hebben heel zachte pootjes en gebruiken hun nagels niet, maar ze mogen je absoluut niet aanraken van de begeleiders. Het kon ons niet lang genoeg duren en Niko en Hans, die de beren niet voerden, maakten foto na foto en vonden het zelfs vanaf de zijlijn ontzettend leuk. Wat een ervaring! We kregen allemaal een foto van ons met een beer mee naar huis als herinnering en voldaan, maar helemaal verhit van de 100 graden fahrenheit (38 graden celsius) keerden we terug naar ons hotel. We aten wat in de buurt, een lekkere pizza in een stinkend restaurant en liepen nog een rondje langs wat souvenirwinkeltjes. Het meeste wat ze verkopen heeft niks met Yellowstone te maken, dus we waren in elk winkeltje vrij snel klaar. Daarom vonden we het wel weer tijd om terug te gaan naar het hotel en vroeg in bed te kruipen. We hebben namelijk nog een dag in Yellowstone te gaan. Daarover later meer!

Groetjes :)