Dag 5 - Grand Canyon

Hallo iedereen die meeleest!

De vijfde dag zijn we 's ochtends rond half 10 naar het plaatsje Tusayan gereden, dit plaatsje ligt precies bij de zuid-ingang van de Grand Canyon.

's Ochtends ontbijten, douchen, aankleden en in de auto springen. Meteen reden we weg door uptown Sedona. Toch een mooie tijd gehad hier, het is echt een lief plaatsje. We reden door bossen en zagen een riviertje lopen waar mensen aan het zwemmen waren. Jaloers als we waren, reden we gewoon verder. We moesten op tijd bij de Grand Canyon zijn! We zijn nog wel bij een uitzichtpunt gestopt, waar we foto's hebben gemaakt en hoopten te genieten van koelte. Niks was minder waar. Het was wárm, zelfs op 5000 voet! Kahman was haar paspoort nog even kwijt, dacht ze. Dus haar koffer moest er uit, in de brandende hitte stonden we te zoeken. Uiteindelijk heeft ze het gevonden, gewoon in haar koffer dus. Meteen afgeven die handel, bij Depi. Want het zou ons niet nog een keer gebeuren dat iemand niet weet waar zijn/haar paspoort is. En bij Depi is ie veilig. Na deze opluchtende afloop zijn we verder gereden richting de Grand Canyon. We wilden nog wel even een stukje over de Route66. Dus bij Flagstaff hebben we de afslag genomen, reden we eerst een stukje over de 40 (wat de oude route66 is) en toen kwamen de bordjes route66. Een bordje eigenlijk. En die wilden we wel fotograferen. Maar we reden erlangs, net als bij de cactussen. Alles wat toen nog telde, was een bordje te vinden waar route 66 op stond. Toen we die vonden, riepen Sebas en Niko: "Hier kun je wel stoppen!!" Dus Hans stoppen, maar niet van harte hoor. Aan alle kanten gingen auto's toeteren, want wij hebben nou niet bepaald een kleine auto. (misschien maar eens een foto van maken en op deze site plaatsen?) Dus Sebas zegt: "Tjonge, gaan ze nog toeteren ook hé!" Gek hè, Sebas. Nou, snel een foto gemaakt en toen gekeken hoe de TomTom ons zou sturen. We wilden een bepaalde route nemen, maar volgens de TomTom zou deze 6,5 uur duren. Zijn we gek geworden? Het zekere voor het onzekere genomen, en maar terug gereden naar de afslag bij Flagstaff. Vasthouden aan de oorspronkelijke route, dat hebben we wel geleerd hier. Dus wij verder rijden, dat zou nog 1,5 uur duren. Intussen vielen de mensen aan de linkerkant van de auto in slaap. Gelukkig niet de voorste man, degene die reed. Uiteindelijk kwamen we aan waar we moesten zijn. We reden en reden, reden ons hotel voorbij richting de ingang van de Grand Canyon. Maar waarom gingen we niet eerst onze koffers afgeven? Omdraaien maar. Richting hotel. Verkeerde afslag genomen naar een ander hotel. Uitrijden, op advies van Sebas doorrijden en toch maar keren omdat je niet verder kon. Omdraaien en uiteindelijk toch aangekomen bij ons hotel. Koffers afgeven, plassen en weg. We gingen passen halen voor toegang tot alle nationale parken in de buurt. Want we gaan er nog een paar zien hoor! Daarna even door de giftshop gelopen, dingetjes gekocht voordat we de Grand Canyon hadden gezien en toen was het tijd om te eten. Géén McDonalds! Dus wij naar een bakery. Kon geen kwaad. We waren alleen wel de enigen...Is dat een teken? Gewoon bestellen, niet zeuren, opeten en verder. Dus dat hebben we netjes gedaan, en we zijn er niet ziek van geworden. Toen was het tijd om naar binnen te gaan.
We reden met de auto naar de ingang waar we onze pas moesten laten zien. We reden verder en zagen alleen maar bossen. Waar was dan de Grand Canyon? Al snel kwamen we een opstopping tegen. Er waren herten! Natuurlijk hebben wij in tegenstelling tot de andere toeristen die stopten, al rijdend foto’s gemaakt. We reden verder en kwamen meteen weer een opstopping tegen, de rij voor de parkeerplaats. Zouden we verder rijden of zouden we wachten? We wachtten, reden over de parkeerplaats zonder een plekje te vinden, reden er weer vanaf, draaiden om en reden de parkeerplaats weer op. Geen goede methode. Beter was: midden op de weg stoppen en wachten maar. Toen vonden we wel een plek. Wij eruit en we liepen richting de Canyon. Wát een uitzicht! Het is gewoon magisch, niks minder dan dat. Het moment van het eerste gezicht op de Canyon is niet te beschrijven. Jammer dat er overal mensen voor staan. We wrongen ons tussen de mensen door en maakten foto’s, achter elkaar. Niko en Sebastiaan wilden nog even voorbij de hekken lopen en stonden op een punt die uitkeek op een afgrond recht naar beneden. Depi in de stress, Sebas en Niko lachen. Hans maakte wat foto’s van dit tafereel en toen konden we verder. We zouden 1,1mijl lopen naar het volgende uitzichtpunt. Op deze manier zie je het meeste. Niko werd echter meteen achterna gezeten door een vliegende olifant. Het was een enorm beest, en met enorm bedoel ik ook enorm. Waar Niko een bochtje naar links rende om te ontsnappen aan dit beest, kwam het hem gewoon achterna. Uiteindelijk zijn we aan dit onnoemelijk grote vliegende beest ontsnapt en vonden we het te warm om nog een eind te lopen. Terug naar de auto dan maar. Snel drinken, de airco aan en verder rijden. Naar de Market Plaza, de plek voor hikers om boodschappen te doen en te eten. Snel plassen, winkeltje kijken en ijsjes eten. Toen besloten we naar het eindpunt te rijden en daar een beetje te lopen. Het begon een beetje te betrekken dus wij verheugden ons al op een flinke regenbui. Aangekomen bij het eindpunt liepen we een stuk over het pad, kwamen een mooi uitzichtpunt tegen (bij een giftshop ) en hebben daar weer foto’s gemaakt. Sebas heeft een nieuwe obsessie, vogels spotten, dus hij stond met zijn verrekijker alle zichtbare vogels te benoemen. Toen begon het te stortregenen en later te hagelen. Wij de giftshop in, behalve Sebas. Die stond nog buiten, met zijn verrekijker, vogels te spotten. Uiteindelijk kwam hij ook binnen en keken we nog een beetje rond. Toen de regen iets minder was geworden liepen we terug naar de auto. Het klaarde weer een beetje op toen we de weg terug reden. Dus besloten we naar het andere eindpunt te rijden en daarvandaan een stukje te lopen naar het uitzichtpunt. Rijden, rijden, rijden, stopbord, no-parking bord, shuttle-buses-only bord, en wij rijden. Toch maar gestopt, omgedraaid en niet gaan lopen. We hebben wel een ander uitzichtpunt gevonden wat natuurlijk niet onderdeed voor die ene die we wilden bezoeken. Toen vonden we het wel weer mooi geweest en reden we terug naar het hotel waar we toen konden inchecken. Op de weg naar het hotel hield Hans vol dat er een indoor zwembad was. Wij vonden dat natuurlijk prachtig, want het was best koud buiten. Bleek dat die indoor pool bij het hotel hoorde waar Hans als eerste heen reed, op de verkeerde weg. Balen! Goed, we gingen inchecken en dat gedaan hebbende, liepen we naar de kamers die in een ander gebouw lagen. Niko, die de sleutels en de plattegrond had, was echter spoorloos verdwenen. Hans, die de uitleg had bijgewoond, was de auto gaan halen om dicht bij de kamers te parkeren. Dus wat moesten wij doen? Waar moesten we heen? Irritatie alom. Uiteindelijk kwam Hans eraan en hebben we Niko gevonden. Hup, de kamers in. Heel mooie, ruime kamers. Met een tussendeur zodat we van 2 kamers 1 konden maken. Gezellig! Even opfrissen en eten. We gingen eten in het hotel, er was een mooi restaurant met bijzondere en schijnbaar lekkere dingen op de kaart. De ober was een grapjas, Iris kreeg een verrassingsmenu, want zelfs na de uitleg van de ober over wat scallops waren, had niemand enig idee van wat hij bedoelde. Het bleken Sint Jacobsschelpen te zijn. Gelukkig maar..
Omdat er niks anders te doen is, hebben hotels vaak aanvullende faciliteiten. Zo ook de onze. Wij hadden bowling, een arcade, een sportbar en een tennisbaan. We wilden eigenlijk gaan bowlen, maar gewend als we zijn aan banenhuur per baan per uur, vonden we 7dollar pp voor een uur toch iets teveel van het goede. Dus gingen we poolen en daarna een beetje gamen in de arcade. Om te kunnen spelen heb je kwartjes nodig. Sebas en Niko wisselden dus veel papiergeld voor kwartjes. Een tweede obsessie van Sebas is echter verzamelen (het begon met het verzamelen van zoveel mogelijk dollarbriefjes zodat hij rijk leek, maar het is nu uitgegroeid tot het verzamelen van kwartjes van alle staten, omdat deze allemaal een andere afbeelding hebben). Iedere keer als we dus geld gewisseld hadden en het in de betreffende game-machine wilde gooien, moest Sebas eerst even kijken of hij die kwartjes niet al had. Vaak kwam het er op neer dat we meer geld moesten wisselen omdat er heel veel kwartjes waren die hij nog niet had. Moe van al het geld dat we eraan kwijtraakten en van de weinige games die je er kon spelen, gingen we naar de kamer om tanden te poetsen en te gaan slapen. Een lange, vermoeiende maar ontzettend leuke en ervaringrijke dag! Later meer!

Groetjes van ons allemaal!