Dag 6 - Monument Valley

Hallo allemaal!

Vandaag zijn we redelijk vroeg opgestaan, hebben we eindelijk weer eens een fatsoenlijk ontbijt genuttigd en wilden we vertrekken. Eerst nog een toiletbezoek in de kamer. Sebastiaan wilde even tv kijken terwijl iedereen aan de gang was, maar kon de afstandsbediening niet meer vinden. En we hadden er wel een, want de vorige avond hadden we het nog gebruikt. Waar was ie gebleven? Overal hebben we gezocht, nergens konden we het vinden. Sebastiaan zou hem vast hebben ingepakt. Eerst ging z’n rugtas overhoop. Niks te vinden. Hij hield vol dat het echt niet kon, hij had heus wel opgelet bij het inpakken. Toch ging ook zijn koffer overhoop, voordat we de andere koffers zouden doorzoeken. En ja hoor, de afstandsbediening zat in een plastic tas..Dit krijgt hij nog lang te horen! Na deze gebeurtenis hebben we uitgecheckt en zijn we vertrokken. We moesten weer de route door de Grand Canyon nemen. Depi kon echter niet doorrijden zonder nog even gekeken te hebben, dus stopten we nog een aantal keren om het nog even te bekijken. Kahman had het echter wel weer gezien en wilde zo snel mogelijk weg. Bovendien moesten we nog een eindje rijden en wilden we ook nog Monument Valley bezoeken. Jammer voor Depi, we gingen weer verder. Ondertussen nog even bij de Burger King gestopt, midden in het land van de Navajo Indianen. Toch ook wel bijzonder. Maar goed, we waren bijna bij Monument Valley. En dat was te zien. De mooiste rotsformaties kwamen we tegen. Overal werden foto’s van gemaakt. We reden een stukje verder en kwamen bij de ingang. Voor dit park konden we niet de parkenpas gebruiken, omdat het geen eigendom is van de Amerikaanse staat. Betalen dus. We reden richting hotel (niet de onze) en de wc’s. Even uitstappen, foto’s maken en toen was het tijd om het paadje naar beneden te nemen. Gelukkig kun je door het park rijden, want lopen zijn we allang niet meer gewend. Misschien was het toch niet zo gelukkig, want de weg hobbelde van hier tot Tokio. Het was nog niet zo erg als de weg richting Stanton waar we het in een eerder verhaal over hadden, maar het kwam aardig in de buurt. Neem de scherpe bochten erbij en Iris zat met samengeknepen billen te wachten tot we beneden waren. Maar Hans, onze betrouwbare chauffeur, loodste ons er prima doorheen en we zijn rustig en veilig het park doorgekomen. Het was ontzettend mooi en sommige rotsen hebben namen, die ze nog passen ook. Voor het eerst in ons leven hebben we ook een stinkdier in het echt gezien (niet geroken). Op het moment dat we die ontdekten was dat belangrijker dan de Valley zelf. Wat zijn ze klein! Het leek wel een muis, maar dan in de vorm van een eekhoorn. Geen foto, maar doorrijden. Zo hebben we een kleine 2,5 uur door het park gereden en zijn we uiteindelijk teruggekomen bij het hotel (niet de onze dus). Daarna zijn we doorgereden naar ons eigen hotel in Mexican Hat. De ergste dingen werden verwacht, want het was een motel, gebouwd op de rotsen met niks anders in de buurt. De route erheen was mooi, maar de TomTom gaf aan dat we er waren terwijl we in the middle of nowhere reden. Toch maar doorrijden, een paar kilometer verder zagen we het eindelijk liggen. Er was serieus niks anders dan het motel met een café ernaast. We hadden wel uitzicht op de San Juan rivier, heel mooi. De kamers waren ouderwets, maar op zich best schoon. Alleen even kijken voor dieren, die verwacht je elk moment uit hoeken en gaten te zien springen. Maar toen kwam de vraag: Wat gaan we eten? Bij de receptie hadden ze gewoon droog voedsel als chips, repen e.d. Sommige mensen waren echter niet zo blij met het vooruitzicht chips te moeten eten als avondeten. Dus gingen we een stukje rijden. Kijken of er in de buurt nog iets was. Nee dus. Ja, een Shell. Daar hebben we nog gekeken voor sandwiches, maar niks hoor. Dus? Dan maar bij het café, ook al stonk het buiten al naar vet en lag er in het raam een grote zak bedorven sla. We gingen naar binnen en werden aangekeken door werkelijk iedereen. Zagen we er uit als aliens? Hadden ze zichzelf wel al eens gezien? Goed, we gingen zitten en zochten lang op het menu naar iets dat veilig was. We dachten allemaal iets gevonden te hebben en bestelden. Wat zou er mis kunnen gaan met een taco? Nou, bijvoorbeeld dat het niet een taco is zoals wij die kennen. Geen opgevouwen chips-achtig ding. Maar een groot dik stuk brood met geprakte bonen en sla en kaas. En wat zou er mis kunnen gaan met een ham-kaastosti? Bijvoorbeeld dat ze er een dikke laag boter op doen en het ontzettend vet is. Dus niks veilig, maar wel een gevulde maag. We gingen weg en werden toen echt misselijk. Kahman had een kakkerlak zien lopen op de grond in het café. Als dat maar niet in ons eten had gelopen..Echt te smerig voor woorden. Maar nuchter als Sebastiaan is, zei hij: “Tja, die leven hier ook”. We besloten even langs de rivier op een bankje te gaan zitten. Erg gezellig. Uiteindelijk gingen we maar douchen en naar de kamer, want we moesten de volgende dag om half 7 op. Er was toch niks te doen en we hadden het wel weer gezien. ’s Avonds hoorden we nog vuurwerk, waarvan Iris eerst dacht dat het pistoolschoten waren. Het was Independence Day vandaag, maar zouden de Navajo Indianen dat nou echt vieren? Schijnbaar wel. Zondag 5 juli rijden we verder naar Bryce National Park en Springdale, waar ons hotel ligt. Een rit van ongeveer 10 uur..Daarover later meer!

Groetjes van ons allemaal.